Thursday, December 27, 2018

ඇසිල්ලක් | Just a moment


දන්නවද,  මං කාගෙවත් ඔරලෝසුවක හිරවෙලා හිටිය කාලයක් තිබුනා. මං ඒ ඔරලෝසුවෙන් ඉල්ලුවා, මං වෙනුවෙන් වෙලාවක් දෙන්න කියලා. ඒත්, මොන කරුමයකද කියලා දන්නෙ නැ. මට හම්බුනෙ ඇබිංදං වෙලාවක විතරයි. ඒකත් දුන්න ගමන් මගෙන් ගන්නවා. ඒකෙන් වැඩ් වෙලාවක් වෙන්කරලා තිබුනෙ වෙන වෙන අය වෙනුවෙන්, වෙන වෙන දේවල් වෙනුවෙන්. ඉතිං, අන්තිමට මට සිද්දඋනා හිගාකන්න, වෙලාව වෙනුවෙන්. ඔව්, ඒත් මාව තඹ සතේකට ගනන් ගත්තෙ නැ. ඔරලෝසුවෙ කටු මං දිහා බලාන නක්කලේට වගේ හිනාවීගෙන මාව පහුකරන් යනව මට පෙනුනා. ඇත්තටම මං ඒ හැගීමට වෛර කලා. වෛර කලා. වෛර කලා...

ඔයාට දැනිලා තියෙනවද, ජීවිතේ සමහර දේවල් ආයෙ ආයෙත් රිපීට් වෙනව කියලා. මේ කරන දේවල් මේ සිද්දවෙන දේවල් අපිට කොයිම වෙලාවක හරි වෙච්ච සිදුවීමක් කියලා? ටිකක් විකාරයි වගේ තමයි, ඒත් සමහරවිට කාලය හරහා ආපස්සට ඇවිත් වෙන්නත් බැරි නෑ. මේ මනෝවිකාර ඔක්කොම එළියට එන්නෙ හෝ හෝ ගාලා රැල්ල වදිනව වගේ සිතුවිලි වලට ගලාගෙන එන්න ඉඩදුන්නම, මේ වගේ හැන්දෑවක මූදූ වෙරලෙ සුපුරුදු විදියටම ඈත ක්සිතිජය දිහා බලාන ඉන්නකොට...

දන්නවද, සෑහෙන කාලයකට පස්සෙ ආයෙමත් හිත පිරිලා ගිහින්. ඒකට ගොඩාක් ලොකු හේතුවක් තියෙනව. ඒ හේතුව දැන් මගෙ උරහිසට හේත්තු වෙලා ඉන්න ලස්සන... ඔව්, මං වෙනුවෙන් ලිමිට් එකක් දීලා නැති ආදරයක්. ඒ හීන්දෑරි සුන්දර සිරුර, වල ගැහුන කම්මුල්, රෝස පාට තොල්පෙති මාව උන්මත්තකයෙක් කලේ නෑ කිව්වොත්, මං වැරදියි. මාස ගානක් තිස්සෙ ඉරිතලලා තිබ්බ ජීවිතේ, දවසකින් දෙකකින් මේ තරමටම තෙත් වෙයි කියලා මං කවදාවත් හිතුවෙ නෑ.

සුද්දි
 - ම්... 
ඇයි මං එයාගෙ අතින් අල්ලද්දි, එයා ගොලු උනේ?
- ම්... එයාට පුදුම හිතුනලු, මොකක්ද මේ වෙන්න යන්නෙ කියලා.
ඉතිං, එයාට දැනුනලුද?
- ඔව්, නැතුව.
මොනවද?

මං ඈ දිහා බැලුවා. ඇගේ ඇස් දිලිහුනා විතරයි, වචන මොකුත්ම පිටවුනේ නෑ.

Wednesday, November 14, 2018

(අ) සම්මතය | The Atypical


තවත් වැහිබර හවසක්. රාජකාරි අහවර කරලා සීතල වතුරින් ඇගපත ‌තෙමාගෙන මං කැමතිම පුටුව අරගෙන ජනේලය ලගින් තියාගත්තේ එළියෙන් එන වැසි පුසුඹ ඉබින්න හිතාගෙනමයි. කෝපි කෝප්පයක් තොලගගා වීදුරු ජනේලයෙන් එලියෙ වැටෙන වැහිබිදු දිහා බලාන ඉදල ඉදල බැරිම තැන බුකිය පැත්තට ගොඩවැදුනෙ කම්මැලිකම යන්නත් එක්ක. වෝල් එක පුරාම පිරිලා ඉතිරිලා තිබුන දේශපාලන ‌‌කලබගෑනි පහුකරගෙන මං පහලට ආවා. අතරින් පතර තිබුන ගෑනු ලමයින්ගෙ පොටෝ ටිකත් හදිසියෙන් වගේ බලාන පහලට යන අතරමග එකපාරටම මවුස් එකෙන් අත ඈතට විසි උනේ කරන්ට් එක වැදිලා වගේ ෂොක් වෙලා. ඒක අතැගිලි දෙකක් එකිනෙක බැදුන පින්තූරයක්. ඒත් කොච්චර කාලයක් ගතවුනත් ඒ තඹපාට අතැගිලි අදුරගන්න මට බැරිකමක් තිබුනෙ නෑ. මගෙ පපුව දිගේ හීනියට රිදුමක් ගියේ මොකුත්ම හිතාගන්නවත් බැරිව. ඒක සතුටක්ද දුකක්ද කියලා හිතාගන්න මට සෑහෙන අමාරු උනා.

විකසිත පෙම් පොකුරු පියුම්
ඔබේ පයට පොඩි වී ගියාදෙන්
පතිකුලයට අද මට පිටුපා යන
මගේ සොඳුරු ළඳුනේ
මගේ සොඳුරු ළඳුනේ...

ඔව්, ඒක එක විදියක අසම්මත ආදරයක්. ඒත්, කවුද කියන්නෙ ආදරේ කරන්න සම්මත විදියක් තියෙනව කියලා. මෙහෙම කරන්නෝනි අරහෙම කරන්නෝනි කියලා. ඒක සාපේක්ෂයි, ඒ වගේම එකිනෙකාට වෙනස්. එහෙම වෙන්නම ඕනෙ. නැතිනං ඒක ඒක ඒකාකාරී වෙන්නැද්ද. ඔව්, එයා අක්කා කෙනෙක්. මට වඩා අවුරුදු ගානක් වැඩිමල්. ඒත් එහෙමයි කියලා, ඒ හුරතලේට.. ඒ දගකාරකමට ආදරේ කරන්න නොහිතෙන්නෙ කාටද? දන්නවද, මට එයාව හම්බුනේ හරිම අහම්බෙන්. හැමතිස්සෙම ලස්සන මතකයන් අපේ ජීවිතේට එන්නෙ කිසිම බලාපොරොත්තුවත්, දැනුම්දීමක් නැතිව. ඒත් මං කවමදාකවත් හිතුවෙ නෑ අපේ ඒ හමුවීම මට කවදාවත් අමතක නොවෙන මතකයක්, ජීවිතේටම දැනුන ලොකුම තෘප්තියක් එකතු කරාවි කියලා. ඇගේ තඹ පාට සිරුර, හීනි කටහඩ, මුදු මුදු ස්පර්ශය.. මාව මත් කරවාවි කියලා... ඒත් හොදට හෝ නරකට. ඒක එහෙම උනා. විනාඩි ගානක ඒ ඇසුර. මාව උන්මත්තකයෙක් කලා.


හිතේ කඳුළු බිඳු රෑ තනි යහනේ
ඉහ ඉද්දර හිඳ ඉකි බිඳිනා සඳ
ආදර සැමරුම් ප්‍රේම පුරාණේ
ඔබට විරහ ගිනි නොගෙනේවා
ඔබට විරහ ගිනි නොගෙනේවා...

දන්නවද, මං කොච්චර ඈට වශී උනාද කියලා. මං තීරණය කලා වයස පරතරය නොහිතා ඈව මගේම කරගන්න. මං හීන දකින්න පටන් ගත්තා හැම තත්පරයකදිම ඈ ගැන. ඒත් මොන සරදමකටද මන්දා මට ඈව හමුවෙන්න  පුලුවන් උනේ කිහිව වතාවක් විතරයි. ඒත් එහෙමයි කියල මං ඈ ගැන හීන දකින එක නං ‌නැවැත්තුවේ නෑ ‌පොඩ්ඩක්වත්. ඒත්, ‌‌කවදාහරි මට එයාව මගේම කරගන්න බැරි උනොත් එයාට ලස්සනට ‌කසාදයක් හරි කරලා ‌‌දෙන්න ඔනි කියන තැනට මගෙ ඔලුව වැඩ කරලා තිබුනා. ඒක ඒ තරම්ම ඔපන් ආදරයක්. මට ඒ හැම මතකයක්ම දැන් දැන් ආයෙමත් ඔලුවට ඇවිත් හිසරදයක් ‌වෙන්න පටන්ගත්තෙ ඇයි කියන එක මට තාමත් හිතාගන්න බෑ. ඒ ගැන හිත හිතම මං ඇදේ අනිත් පැත්තට හැරුණා. ඔව්, මං තාම ඒ අසම්මතේට ආදරේ කරනවා අප්‍මාණව. ඉතිං දුක් වෙන්නෙ මොකටද මම? ඈ සතුටින් නම්...


තනිකම රජයන පාලු විමානේ
ගොම්මන් කළුවර හඬා වැටෙද්දී
ඔබ දිවි අරණේ රුවන් විජිතයේ
මැණික් පහන් වැට දැල්වේවා
මැණික් පහන් වැට දැල්වේවා...


Friday, October 12, 2018

රෝස මලට කියනවාද?


මං ඒක දැක්කෙ අහම්බෙන් වගේ... කවුරු හරි පාගලා, පොඩිකරලා, විසි කරලා දාලා තිබුන මලක්. ඔව්.. රතු රෝස මලක්. හැමතැනම තැලිලා, පොඩිවෙලා තිබුනෙ. ඒත් මට ඒක දැක්කට පස්සෙ අහක බලාගෙන යන්න හිතුනෙම නෑ. ඒ් කියලා මට ඒකට බෙහෙත් කරන්න වෙලාවක් තිබුනෙ නැති බවත් ඇත්ත.  ඒත් මං හිතුවා, මොන වැඩේ තිබුනත් ඒ වෙනුවෙන් වෙලාවක් හදාගන්න. ලස්සනට සාත්තු සප්පායම් කරලා ආදරෙන් බලාගන්න. ඉතිං... මං හිමීට ඒ මල අතට ගත්තා, හීනියට තිබුන නටුවෙන් කටුත් ගිලිහිලා තිබුනෙ. ඒ තරමට විනාස වෙලා. ඉතින් ඒ කටුවලට හයිය හත්තිය ඉතුරුවෙලා තිබුනෙ නෑ, මගෙ ඇගිලි තුඩුවලට රිද්දන්න තරම්... ඒ තරමට දුර්වල වෙලා ඒ "රෝස මල".

මල වටකර පෙති සැදුනේ
පෙති රකින්න නම්
තරහ ගන්නෙ කොහොමද
අතු ඉතිත් එක්ක මං...

කාලය වේගයෙන් ගතවෙලා ගියා. ඒ රෝස මල දැන් හරිම ශක්තිමත්. නටුවත් එහෙමයි. ඒත් ඒක තියෙන්නෙ තාමත් මං ලග. චූටිම චූටි ලස්සන පෝච්චියක. අව්වට වැස්සට සුළගට අහු නොවුනාමත් නෙමයි. ඒත් ඒ හැම දෙකින්ම තව තවත් ලස්සන උනා ඒක. මාත් ගොඩාක් ලොකුවට ට්‍රයි කලා ඒක පරිස්සම් කරන්න. ඒත් සමහර වෙලාවට ඒකට මදි උනා මං දුන්න සීමිත ඉඩකඩ. ඒ රෝස පැලේට ඔන උනා ඉර පැත්තට ඇදීලා යන්න. අවට පෝච්චිවල තියෙන අනිත් පැල එක්ක හරි හරියට තරග කරන්න. මං පැත්තක ඉදගෙන ඒ දිහා ගොඩාරියක් බලාන හිටියා. තව තවත් ට්‍රයි කලා පරිස්සම් කරන්න. එහෙම කරන්න හදපු වෙලාවට මගේ අත කටුවලින් හූරන්නත් නටුව අමතක කලේ නෑ. හීනි නහර පලාගෙන ලේ එන්න ගන්නකොට මං ඉවසගෙන හිටියෙ හරිම වේදනාවෙන්.

මගෙ සොහොනට ආවොත් ඈ
අවසර විගසින්
කියන්න මා‌ පෙම් කළ බව
රෝස ගහ තරම්...

කොච්චර ලස්සන උනත් රෝසිට කවදාවත් වෙනස් කරගන්න බැරි පුරුද්දක් තිබුනා. එයාට වතුර නැති වුනත්, පස සවුත්තු වුනත්, හුළග දරාගන්න බැරි වුනත්... අඩුම තරමෙ මොනම හරි දෙයක් වුනොත් ඇකිලෙන පුරුද්දක්. හරියට නිදිකුම්බා මලක් වගේ. හැම දේටම "උත්තරයක් නොවුනු, ඒ වගේම කවදාවත් හරි උත්තරයක් නොවෙන" උත්තරයක් තිබුනා. ඒක හරිම අස්වාභාවිකයි වගේම අනතුරුදායකයි. ඒ ඇකිලෙන හැම සැරේම නටුවෙන් කටු විහිදෙන්න ගත්තා,විසිරෙන්න ගත්තා. ඒ හැම සැරේම ලග පාතක තිබුන රුධිර නාල වලින් රුහිරේ වෑහෙන්න ගත්තා. අතපය දරුණු විදියට හීරෙන්න ගත්තා. මං එක්ස්පෙරිමන්ට් කරන්න ගත්තා, ඒ ඇකිලෙන එක නවත්තන්න විදියක් හොයාගන්න, මොකද කවදාවත් අව් වැසි හුලං නවත්තන්නට මට බැරි බව හොදින්ම දන්නා නිසා. අඩුගානේ ඒවායින් ආවරණය වෙන්න, ඒවට උත්තර හොයන්න විදියක් එයාටම හදාගන්න දෙන්න.

දන්නවද, ලෝකෙ තියෙන හොදම සම්මතය"සුදු කොඩිය". මට මිහිතලේ එක්ක කතා කරන්න බැරි උනාට ඒකෙම කොටසකට පුලුවන් වෙන්නම ඔනෙ කතාකරන්න- කතා කරලා විසදගන්න. මට පුලුවන් සුදු කොඩියක් වෙන්න විතරමයි. ඉතිං මං මාස ගානක් නැවත නැවත කිව්වා රෝසිට, ඇකිලෙන එක නවත්තන්න කියලා- ලේ පෙරෙන අත පෙන්නලා... ඒත්, කවදාවත් ඒක වැඩක් උනේ නෑ... අන්තිමට, මට සිද්ධ වුනා ඉඩදෙන්න, වගෙම පිලිගන්න... කවදාවත් ස්වභාව ධර්මය වෙනස් කරන්න බෑ කියලා.

රෝස මලට කියනවාද
මා මියගිය බව
කියන්නෙපා රෝස ගහේ
කටු විස වුනු වග...

Sunday, August 26, 2018

මේ නිශාන්තයේ... | Moment of a Nightmare



වෙලාව හැන්දෑවේ 7ත් පහුවෙලා. වෙනදා වගේම මං එයා එනකං බලාන ඉන්නවා. නෑ.. එයා එනකං මං තවත් බලාන ඉන්නෙ නෑ. ඒ කියන්නෙ තරහකටවත් වෙන මොකක් නිසාවත් නෙමෙයි. එයා දැන් කොහෙ ඉදීවිද, මොනව කරනවද, පරිස්සමින් ද කියලා හොයලා බලලම එයාට ඒක ඇති වෙලා. බාගදා එයාට ඒක කරදරයකුත් වෙන්න ඇති. අඩුගානෙ මං දැන් එන ගමන් ඉන්නෙ, බය නොවී ඉන්න කියලා චූටිම චූටි ටෙක්ස්ට් මැසේජ් එකක්වත් දාන්න එයාට ගානක් නැතිවෙනකොට මං මොනව කියලා කරන්නද... මට තියෙන එකම විශ්වාසය කොයිම වෙලාවක හරි මොන අපායක ඉදන් හරි එයා ඒවි කියන එක. අඩුගානෙ එතකොටවත් මට සැනසිල්ලෙ නිදාගන්න පුලුවන්, විකල්ප වලට යන්නෙ නැතිව.
සදුද අවදියෙන්
තරුද අවදියෙන්
මේ නිශාන්තයේ
ඔබ ළග නැති තව

දිනක් ගෙවී යයි
තනිවුන වසන්තයේ...

😓

දන්නවද දෙයක්, බදින්න ඉස්සර මං හිතාන හිටියෙ මං රෝමියෝ කියලා. කීපදෙනෙක් එහෙම නොකිව්වත් නෙමෙයි ඒ කාලෙ නං. මං දැනගෙන හිටපු එකම දේ නොසෑහෙන්න ආදරේ කරන්න, පරිස්සම් කරන්න, ආදරෙන් බලාගන්න, හොදට සලකන්න... බැදපු මුල් දවස්වල මං හැමතිස්සෙම එයා ගැන හොයලා බැලුවා. චුට්ටක් හරි පරක්කු වුනොත් කරදරයක්වත්ද කියලා හිත කලබල වුනා. එයත් මොන දේ කලත් මට කිව්වා, අඩුගානෙ යාලුවෙක්ගෙන් හරි ෆෝන් එකක් ඉල්ලගෙන. ඉතිං මං මාරම සතුටකින් හිටියෙ. මං හිතුවෙ මට මගෙ ජීවිතේම එයා වුනා වගේම එයාටත් එහෙම ඇති කියලා. මට දැනුනා එහෙම, ඒක මායාවක්ද කියලා දන්නෙ නම් නෑ. ඒත් ඒක එහෙමයි.

පස්සෙ පස්සෙ මං ඒක තේරුම් ගත්තා. නිකං බොරුවට කෑ ගහලා වැඩක් නැති විත්තිය. ඇගෙන් මොකුත්ම බලාපොරොත්තු නොවී ඇගෙ හිත පිරෙන්නම සෙනෙහස පුරවන්න ඔන විත්තිය. ඇය පිරෙන මොහොතක් ගානේ මාත් පිරෙන විත්තිය. ඉතිං මං ඈට නිදහස දුන්නා. ඒක අසීමිත නිදහසක්. එයා සතුටින් ඉගිලිලා ගියා කූඩුවෙන්.. ඇත්ත, ඈව පරිස්සම් කරන්න ඔන බව ඇත්ත. ඒත්, එහෙමයි කියලා ඒ මූණ දුකින් ඉන්නවට මං පොඩ්ඩක්වත් කැමති නෑ. වෙන දෙයක් වේවි. මං පට්ටම සතුටකින් ඉදීවි කියන්නත් අමාරුයි. ඒත්, ඈ සතුටින් නම් තව මොනවද? එහෙම හිතපු මං මීවිත ඩිංගක් තොල ගෑවේ ඇගේ මතකයට ගුලිවෙමින්...

සීතල ඇතිරුනි
මිහිරිය ලය මත
කොද කෙමි පිපිරුණි
මධු පුරවා...
උණූසුම දිසුනේ

නෑ නෙතු මානෙක 
ඔබ ළග නැතිවම
අද මා තනිවම...

අන්තිමට රෑ 8ට විතර කඩාගෙන බිදගෙන ඈ ආවා. මං එයා දිහා සද්ද නැතිව බලාන හිටියා. "බස් නෑ අප්පා, එපා වුනා" එහෙම කියාගෙන මූණවත් නොබලාම එයා ගියේ කාමරේට. එතනත් පැයක් විතර එයා වොෂ් දානකං මං කඩෙන් ගෙනාපු කෑම එක පිගානකට දාලා තවත් පිගානකින් වැහුවෙ අසරණී තවත් දුක් විදිනවට  කැමති වුනේ නැති නිසාමයි. ආයෙත් මීවිත තොලගාන අතරවාරේ එයා දුහුල් ඇදුමක් ඇදගෙන කෑම කන්න ආවෙ නාහේ කඩාගෙන යන එයාටම ආවේණික වෙච්ච සුවදත් අරගෙනමයි. මං වීදුරුව පැත්තකින් තියලා ඈ දිහාම බලාන හිටියා. ඈ හොරෙන්ම මාත් එක්ක හිනාවුනා. ඔව්, අෑ සතුටින්. ඉතිං තව මොනවද?

පහන් නොදැල්වෙන
ඔබේ පැල්පත තුල
නිදිමත අඩ නෙතුපිය සනහා...
මගේම කදුලක් වී පිණිබිදු ලෙස
ඔබේ කවුළුව ළග පිපි මල් පෙති මත....

මුල් කාලෙ නම් මං බලාන  හිටියේ කාලා ඉවර වුන ගමන්ම ඈව තුරුලට ගන්න. ඒත් දැන් කාපු ගමන්ම ඈ ෆෝන් එක තුරුල් කරගන්නවා, යාලුවො එක්ක කතා කරන්න. මං තවත් වීදුරුවක් හිස් කරනව. පව්, එයාට ගොඩක් දේවල් ඇති කතාකරන්න යාලුවො එක්ක. ඉතිං මං ආයෙමත් වීදුරුවක් හිස් කරන්න ගන්නවා. තව ටිකකින් ඈට පුටුවෙම නින්ද ගිහින්. පව් කෙල්ල, මං එයාව උස්සගෙන ගිහින් ඇදින් තියලා මාත් ගෙදර හැමතැනම විදුලිය විසන්දි කරලා ඇදට යනව. බුදු පහනෙ තැඹිලි එළිය ලාවට දිලිහෙනව. මට නින්ද යන්නෙනෑ. හිත ඇතුලෙ වචන දාහක් හොල්මන් කරනවා එලියට දාපං දාපං කියකිය. මොනව කරන්නද, කියන්න කෙනෙක් නැතිවට. මං ආයෙමත් ඈ දිහා හිනාවෙලා බලනව. ඔන්න එතකොට මගෙ කෙල්ල මතුවෙන්න ගන්නවා. හීනෙන් හිනාවෙනව මාත් එක්ක. මොන මොනවද හුරතලෙන් කියවනවා. අත දාලා මාව බදාගන්නව. ඒත් හීනෙන්. මොනව උනත් ඒ තමයි මං කැමතිම වෙලාව. එයාට වෙලාව නැති වුනාට හීනෙන් හරි මාත් එක්ක ඉන්නවා. මං ඉතිං ඒකට හැමදාම අාදරේ කරනව... එච්චරයි!

Sunday, August 19, 2018

නුවරඑළිය, ශාන්තිපුර හරහා බදුල්ලට රෝද දෙකෙන් | Ultra Mini Tour to Badulla Via Shanthipura


රූට් එක (දළ වශයෙන්)

දවස අගෝස්තු 02, මාස දෙක තුනකට කලින් සේවා ස්ථානයෙන් මාරුවීමක් ලැබිලා පිටත් වෙලා ගිය බදුල්ලෙ සහෝදරයට පොරොන්දුවක් දීලා තිබුනා නිවාඩුවක් ලැබුන ගමන් අනිවා ඒ පැත්තට ගොඩවෙන්න එනවමයි කියලා. කොහොමින් කොහොමහරි ලැබුන හදිසි නිවාඩුවෙන් (ඇත්තටම කියනවනං නිවාඩුවක් නෙමෙයි රිලැක්ස් ටයිම් එකක්) ප්‍රයෝජනේ ගන්න හිතාන දවස් දෙක තුනකට කලින් චැට් එකක් දාලා ගමන යන්න දාගත්තා. මේ සැරේ නම් තනියම නෙමෙයි සේවා ස්ථානයේ මාත් එක්ක එකටම වැඩ කරන අසංකයත් එක්ක. දෙන්නට එක සැරේ නිවාඩු ගන්න එක කරන්න අමාරු වැඩක් නෙමේ කරන්න බැරි වැඩක් උනත්, කන කැස්බෑව මොන සිදුරෙන් මොකක්ද එක බලන්න යනවා වගේ අවුරුද්දකට සැරයක් විතරක් එන පොටක් පෑදුන නිසා ඌත් එකතු වුනා ගමන යන්න.

ඔව් ප්‍රියාදර රසික රසිකාවියනි, ෆයිනල් මොමන්ට් ට්‍රබල්ස් කියන්නෙ උඹටයි මටයි කාටත් සෑහෙන පුරුදු දෙයක් නොවැ. ඉතිං දෙයියනේ කියලා යන්න කලින් දවස් දෙකකට කලින් බලද්දියි දැක්කේ අසංකයගෙ බයික්කෙ ඉන්ෂුවරන්ස් ලයිසන් දෙකම එක්ස්පයර් වෙලා කියලා, ඒ මදිවට සර්විස් ඩේටුත් පැනලා හොදටම ... කිරි අප්පට බල්ලො පැනලා ආයෙත් පැනපි කිව්වලු. එහෙම උනයි කියලා අපි සැලෙයිද මිත්‍රවරුනි? එදා රෑම ඌව මැදවච්චියෙ ගෙදර යවලා (බයික්කෙන්ම) පහුවෙනිදා ඉන්ෂුවරන්ස් එක හදාගෙන සර්විස් කොරලා එහෙම ගත්තත් ලයිසන් එක ගන්න බැරිවෙලා සිස්ටම් ෆෝල්ට් එකක් නිසා. (මහ රෑ යන අතරමග  පොලෝසියෙන් අල්ලල දඩේකුත් ගහලා කියලා දන්නෙ පස්සෙ ඉතිං 😁) ඉතිං යන දවසෙ උදේ වරුව ඌ ඒකට මිඩංගු කරද්දි මටත් රාජකාරි ස්ථානයෙන් පැනගන්න සෑහෙන මැච් එකක් ගහන්න සිද්ධවුනා. කොහොමින් කොහොමහරි උදේ 10ට විතර මං කිරිබත්ගොඩින් පිටත් වෙද්දි අසංකය මැඩ්‍රාස් වලින් පිටත් වෙන්න අරන් තිබුනා. මුලින්ම ප්ලෑන් කලේ යද්දි රත්නපුර, බලංගොඩ හරහා යන්න වුනත් පස්සේ අරූට ගෙදර යන්න වුන නිසා ප්ලෑන් එක චේන්ජ් උනා. මං ඉතිං සුපුරුදු විදියට ගිහිල්ලා ගිහිල්ලා එපා වෙලා තියෙන නුවර පාර දිගේ හැල්මෙ බයික්කෙ පදින්ට වුනා.

ඉර මුදුන් වෙද්දිම වගේ ගලහ මංසන්ධියට සේන්දු වෙලා මං බලාන හිටියා අසංකයා එනකං. ඒ වෙනකොටත් ඌ කටුගස්තොට. ඉතිං ඉදල ඉදල බැරිම තැන ආයෙමත් මං ගම්පොල පාරට දාලා ටික දුරක් ගිහින් ඌ එනකං අනෝදා ජූස් පාරක් ගගහා හිටියා. ටික වෙලාවකට පස්සෙ ඔන්න කොල්ලා සේන්දු වුනා එතනට. පස්සෙ ඌටත් බොන්න අරන් දීලා (ජූස් බං ජූස්) නිල වශයෙන් ගමන පටන් ගත්තා. ගම්පොල, සුන්දර මතකයන් පිරි අටබාගෙ, පුස්සැල්ලාව හරහා PBC Highway එක දිගේ වේගයෙන් ඇදුන අපේ රෝදවලට නවතින්න වුනේ නාය යාම් වැළැක්වීමට නෙට් එලන්න පාර සම්පූර්ණයෙන් වහලා දාපු නිසයි. විනාඩි 10ක් 15ක් විතර ගමන පමා කරන්න සිද්ධ වුනත් අපි ට්‍රැෆික් එකේ අස්සෙන් අස්සෙන් දාලා පෝලිමේ මුලටම ඇවිත් යතුරුපැදිත් නතරකරලා ඒක දිහා බලාන හිටියෙ අනතුරු වලක්වන්න කල්තියාම ගන්න මේ අසීරු වෑයමට අපි බාධා කරන්න හොද නැති නිසයි.

අවධානමට පෙර සූදානම

රම්බොඩ ලංවෙලා ලස්සන ලොකේෂන් එකක් තියෙන තැනකින් උණු උණු රොටී කීපයක් ගිලලා ප්ලේන්ටියක් ගැහුවෙ දවල් කෑමත් හවස ටී එකත් එකටම කවර් කරලා 3ත් පහු වෙලා.😇 ඊටපස්සෙ හැටට හැටේ ආපු විදියට තත්පර 10ක් යන්නත් කලින් රම්බොඩ ටනල්  එකත් පාස් වුනා නෙව දන්නෙම නැතිව. එහෙම කොහොමැයි කරන්නේ? ආපහු බයික්ක දෙක හරෝගෙන ආයෙත් ඇවිත් ආයෙත් ගියා ටනල් එක අස්සෙන් හසාඩුත් ගහාගන (දැන් අහන්න එපා බයික්කෙ කොයින්ද හසාඩ් කියලා). අපේ පලවෙනි ස්ටොප් එක වුනේ ශාන්තිපුර වීව්  පොයින්ට් එක. සෑහෙන අමාරු වුනා පාර හොයාගන්න මේන් රෝඩ් එකෙන් හැරෙන්නෙ කොහෙන්ද කියලා. කොහොමින් කොහොමහරි එතනට ගිහින් 360ක් එහෙම අමාරුවෙන් අටෝගත්තා, ඒත් ඒක සාර්ථක වුනේ නම් නෑ.  බලන්න ලොකූ දෙයක් නැති වුනත් ඈතින් නුවරඑළිය ඒරියා එකම පේනවා ලස්සනට. පිදුරුතලාගල ඇතුලු කදු පන්ති ගොඩක්ම එතෙනට පේනවා කියලා එතන හිටපු කෙනා කිව්වත් මීදුම නිසා එච්චර දුරක් නම් බලාගන්න වාසනාවක් තිබුනෙ නෑ අපිට. ආහ් කියන්න අමතක වුනා ශාන්තිපුර කිව්වම ගොඩ දෙනෙක් දන්නවා ඇති නෙහ්! දන්නැති අයට කියන්නම් ශාන්තිපුර කියන්නෙ ලංකාවේ උසින්ම පිහිටි "ගම".පිහිටලා තියෙන්නෙ කිකිලියමාන කදුවැටිය ආශ්‍රිතව. ගොඩක් අය පට්ටිපොලත් එක්ක ඒක පටලව ගන්නවා. එතන තියෙන්නෙ දුම්රිය ස්ථානය විතරයි.  පට්ටිපොල දුම්රිය ස්ථානය මුහුදු මට්ටමේ ඉදන් මීටර් 1897.5 ක් වෙද්දි ශාන්තිපුර ගම්මානය මුහුදු මට්ටමේ ඉදන් මීටර් 2039 ක උසකින් යුක්ත වෙනවා.

ශාන්තිපුර පිවිසුම

අවුල් ගිය 360ය (ක්ලික් කරන්න)

හරි, අටුවා ටීකා ටිප්පනි වලින් පස්සෙ අපි හැටට හැටේ නුවරඑළිය හරහා වැලිමඩට ඇද්දා. පෞද්ගලිකව මං ලංකාවේ ආසම කරන පාර තමයි නුවරඑළිය පාර, ඉඩකඩ තියෙන වංගු එක්ක ස්මූත් කාපට් එක 😍 ලස්සනට හීනියට ඩ්‍රිෆ්ටින් පාරකුත් දාගෙන යන්න කියාපු පාර. ඒ නිසාම තමයි නුවරඑළිය හරහා ආයෙමත් සැරයක් යන්න ඔන වුනේ අපිට. වැලිමඩට එද්දි ඇදිරි වැටීගෙන ආපු නිසාම ඉක්මන් කරලා හාලිඇලෙන් නැවතත් සුපුරුදු බදුලු පාට දාලා බදුල්ලට එන්න අපි පටන් ගත්තා. බදුල්ලෙනුත් මහියංගනය පාරෙන් සෑහෙන දුරක් ගිහින් ආයෙත් අතුරු පාරකට දාලා පැය බාගක විතර යකාගෙ පඩිපෙලටත් අන්ත චප්ප  චොර පාරක් දිගේ ඇවිත් තමයි ගමනාන්තයට ලගාවුනේ. ඒ ටික කියලා වැඩක් නෑ බලලම ඉන්ටකො.


රෑ ජාමෙ එහෙට ගොඩවැදිලා එහෙන්මම ලග තිබුන උල්පත් ජලය පිරිච්ච සීතල වතුර ටැංකියකින් නාකියාගෙන කාරිය රෑ වෙලා බජව්වක් දාන්නත් අපි අමතක කලෙ නෑ. ඒ වගේම සුපිරියට අමතක නොවෙන ආගන්තුක සත්කාරයක් අපිට දෙන්නත් අපේ මිතුරා කටයුතු කරලා තිබුනා. විශේෂම කාරණය තමයි ඒ පැත්තෙ කිතුල් ගස් එහෙම එමට😁.

කිතුලෙ පිහිටෙන් දෙයියනේ⁣ කියලා පහුවදා උදේ 9 විතර වෙනකං ⁣නිදාගන්නත් අපිට පුලුවන් උනා. ඊටපස්සෙ 10.30ට විතර අපි ආපහු එන්න පිටත් උනේ වෙනස්ම පාරකින්. මිනිපෙ ඇල පෙනි පෙනී වික්ටෝරියා, රන්දෙණිගල, රන්ටැඹේ ජලාශ මායිමෙන් නුවරට වැටිලා තියෙන පාර දිගේ අපේ බයික් දෙක ආවේ හැටට හැටේ.  


රන්දෙණිගල...

...ඩෑම්

රන්දෙණිගල ජලාශය

 ඇත්තටම කියනවනං වේලි වේලි තියෙන ඒ පාරවල් වලට 150cc ගෑවෙන්නවත් මදි. කොහොමින් කොහොම හරි පැය දෙකක් හමාරක් යද්දි අපි අවට සිරි අසිරියත් බලාගනෙම නුවරට සේන්දු උනා. එතනින් නැවතත් අංසකයට අනුරාධපුරේ යන්න ඉඩදීලා මං ආපහු කිරිබත්ගොඩ බලා පිටත් වුනේ ගතවුන සතිය තුල 3 වෙනි වරටත් නුවර නගරය හරහා යතුරුපැදියෙන් ගමන් කරමින්. ඉතුරු ටිකේ නම් ඉතිං විශේෂ දෙයක් නෑනෙ. සුපුරුදු නුවර - කොළඹ පාරේ ඒකාකාරි, බිහිසුණු, ඒපාවෙන රයිඩ් එකකින් පැය දෙකකට පස්සෙ ට්‍රිප් මීටරේ 489km ගෙවාගෙන මං නවාතැනට සේන්දු උනා.

Trip මීටරේ
 

Thursday, July 12, 2018

දරු පැටියෙක්!


මට දරු පැටියෙක් ඔනෙ!
- මේ දැන්?
දැන් නෙමෙයි මැට්ට‌ො, බැදපු ගමන්ම
- දෙන්නංකෝ පෝලිමක්ම,  පඩිපෙල වගේ
මං හිනාවුනා...

- තමුසෙ කොහෙද මෙච්චරකල් හිටියේ?
- මොන රෙද්දක් කලාද අතුරුදහන් වෙලා.
මං බැනගෙන බැනගෙන ගියේ ලොකුම ආවේගයකින්. ඒක ඇතුලේ හීනියට සතුටකුත් නොතිබුනා නෙමෙයි.
අඩුගානෙ ආයෙත් සැරයක් එයාව දකින්න ලැබුන නිසා. මං විනාඩි කීපයක් තිස්සේ ඈට බැන්නත් එයා සද්දයක්වත් කලේ නෑ, අහිංසක ඇස් දෙක තෙත් කරගෙන මං දිහා බලාන ඉන්න එක ඇරෙන්න.

අයිය‌ේ! අන්තිමට ඈ කතාකරන්න ගත්තා
- ම්....
මං ඔයාගෙන ඈත් වුනේ හේතුවක් තියෙන නිසා
- හැම කෙල්ලම කියන්නේ ඒක තමයි, මං අමුතු හිනාවක් දාලා කිව්වා
නෑ, මං අනිත් අය වගේ නෙමෙයි,
මං හැමදේම කියන්නම්, ඈ පොරොන්දු වුනා.

 මං ඈත ආකාහෙ දිහා ආයෙමත් බලන් හිටියා. අද වලාකුළු හරිම නිශ්චලයි, පාවෙන්න කම්මැලි කමටද... නැත්නම් ඒවාත් කම්පා වෙලාද? මගෙ පපුව වගේ!

මං ආයෙමත් දුම් උගුරක් කටේ පුරවගත්තා. මේ වගේ කම්පනයක් දරාගන්න නොමල් නිකොටින් දුමකට කොහොමත්ම බෑ. ඒකට ඊටත් වඩා ගැඹුරකට යන්න පුලුවන් වෙන්නම ඔනෙ. ඇග ඇතුලට හීනයට දාගත්ත ඒ දුම් උගුර මාවම පුච්චගෙන ගියෙ වේදනාව දෙගුණ තෙගුණ කරමින්. ඒක හරියට ඈ අවුරුදු ගානක් වින්ද දුක එක සැරේ ඇගෙන් හොරාගන්නවා වගේ වැඩක්.

ඔයා හොදටම දැනන් හිටියා, මං දරු පැටියෙක්ට කොච්චර ආස කාලද කියලා
- ඉතින්?
මට ඒ වාසනාව නෑ අයියේ,
- ඔයා කොහොමද දැන්ම එහෙම කියන්නෙ
මං දන්නවා, මට ඩොක්ට කිව්වා
- බය වෙන්නෙපා අපි මොකක් හරි විදියක් බලමු ඉතින්,
නෑ අයියෙ, ඒකට කරන්න දෙයක් නෑ... එදා වුන ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් පස්සෙ මට දරු පැටියෙක් දරාගෙන ඉන්න බැරි....
- කට වහපන්! කමක් නෑ, අපෙ ලෙයින් පැටියෙක් හදමු.. ඔයාගෙ බඩෙ වෙන්නම ඕනෙ නෑනෙ
බෑ... බෑ... බෑමයි! මං කැමති නෑ මගෙ පැටියා වෙන තැනක උපදිනවට😡
- ඉතිං ළමයො...
බෑ අයියෙ, ඔයා යන්න... මට ඔයාව තාත්තා කෙනෙක් කරන්න තරම් වාසනාවක් නෑ.
- කමක් නෑ, මං ඉන්නම් ඔයත් එක්ක.
මෝඩයා, යනවා යන්න... ඉස්සසර වගේමයි, කියන දෙයක් අහන්නෙම නෑනෙ. මං යනවා අයියෙ...

ඔයා ඒ දේ දැනගන්න ඕනෙ නැති නිසයි මං කිව්වෙ නැත්තෙ. ඒ්ත් ආයෙත් කියන්න එපා මං  නොකියා ගියා කියලා.... ඈ ආයෙමත් විසන්ධි වුනා. ආපහු කවදාවත් කතා නොකර ඉදිවී කියලා මං හිතන්නෙ නෑ, ඒත් ඒ කවදද කියන්න මට හිතාගන්නත් බෑ, එයාට හිතාගන්නත් බැරිව ඇති.

 ඈ මගෙන් ගියේ හේතුවකට, ඔව් ලොකූ හේතුවකට. ඒත්... ඒක නෙමෙයි කරන්න තිබුනෙ. මං තාම විශ්වාස කරනවා එහෙම. ඊලග දුම් උගුරෙන් පෙනහලු පුච්චන ගමන් මං හිතුවා...

Monday, June 4, 2018

තිත්ත | The Bitter Truth


සමහර දේවල් තියෙනවා
අපි කැමතිම දේ නොවුනත්
අපිට කරන්න වුන දේවල්...
හොදකට හරි නරකට හරි
ඒත්, ඇයි අපි
ඒක අතාරින්නෙ නැත්තෙ?
අපි බයයි
අපිට නැතිවෙයි කියලා
උන්න අත්තයි, පය ගහපු අත්තයි
දෙකම...
කොච්චර දුක් වින්දත්
කොච්චර කරන්න වුනත්
අකමැති දේවල්,
අපි තාමත් පෙන්නනවා
හැමෝටම
අපි ඉන්නෙ
හරිම සතුටින් කියලා
සමාජෙට...
ඒක උඹටත් පොදුයි, මටත් පොදුයි...
සමහර දේවල් තියෙනවා
කියන්නට හිතුනත්
කෙතරම්,
කියන්නට බැරි දේවල්
එකම හේතුව;
කවුද කැමති පෙන්නන්න
අපි ඉන්නෙ
මඩ වලක කියලා
රස්සාව වෙන්න පුලුවන්,
ඉගෙනගන්න එක වෙන්න පුලුවන්,
ව්‍යාපාරය වෙන්න පුලුවන්
තමන්ගෙ ජීවිතේ
මොකක් හරි කොටසක්
වෙන්න පුලුවන්,
උඹ කෙතරම්
උගත් වුනත්
සල්ලිකාරයෙක් වුනත්
මොන ඉහල තානාන්තරයක උන්නත්
මේ උඹේ කතාව නෙමෙයිද?
දුක කියනවා වෙනුවට
අපි පුරුදු වෙනවා
හිනාවෙන්න එ්කට
පෙන්නන්නට
පට්ට ආතල් ජීවිතයක් කියලා
අපි හැමෝම ගතකරන්නෙ,
එකට එකතුවෙලා
ඒත්... ඒක
ව්‍යාජ හිනාවක්!
ඒක දන්නෙ
උඹම විතරයි
ගතින් හිනා වුනාට
හිත අඩන බව
දන්නවා උඹ
හැමෝම එකතුවෙලා
කදේ දාගෙන
"අපි" , "අපේ" කියලා
මහ හයියෙන් කිව්වට
ඒක බොරුවක්ම
විතරයි කියලා
උඹේ හිත දන්නවා
කරදයක් වුනාම
පේන්න රගන හැමෝම
උණුසුම ගියාම
හොයන්නවත් නැතිවෙනවා කියලා
උඹ දන්නවා
උඹට ඕනෙ
මේකෙන් මිදෙන්න
උඹ ඉන්නවා
අල්ලගෙන ඒත්
බොරුවට
සතුටු වෙවී;
අඩුගානෙ
එහෙම පෙන්නලා...
ඒක හරියට,
අස්සයා පිටේ
කැන්දන් යන්නට
ඉන්නවා වගේ
එනකං කුමාරයෙක්...
ඔව්,  අල්ලාන ඉමු
එතකං...
හැබැයි එක දෙයක්!
පරිස්සම් වෙන්න
ඒ වෙනකං වත්
එකට ඉන්න උන්ගෙ
චාටුවට අහුනොවෙන්න
මතක තියාගන්න
සැනසීම තියෙන්නෙ
"එකම එක තැනක"
විතරක්ම බව...


Tuesday, May 29, 2018

ඔව් උඹට... | From her...


මටත් වඩා උඹ
මං ගැන හිතද්දි
මාව පරිස්සම් කරද්දි
ජීවත් වෙන්න
තව දවසකට හරි
අාසාවක්
අැතිවෙනවා සත්තයි
හිතටත් නොදැනීම...

උඹේ අතින් අල්ලගෙන
උරපත්තට ඔළුව තියාන
මං අාසම
මුළු දවසම
කියවන්න

ඉර බහින හවසක
අෑත මුහුද දිහා බලාන
උඹත් එක්ක ඉන්න
මට හරි අාසයි

ගෙවෙන හැම තත්පරයක්ම
මට ඔින
උඹෙ නමට ලියන්නයි

මොහොතින් මොහොත
ජීවිතේ ගෙවෙද්දි
මට බයක් දැනෙනවා!
උඹව මට නැතිවෙයි කියලා

අැත්තමයි
 අැස්මානෙ තියාන
රකින්න බැරි එකත්
වෙලාවකට
අසරණ හැගීමක්!

මෙච්චරයි...
මං උඹට
මහ මෙරක් තරමට අාදරෙයි!
නෑ...
ඊටත් වඩා...

                                           - දෝණි -

Wednesday, May 16, 2018

මන්දාරම් අදුර මැදින්...


ඒක ඇවිල්ලා වැහි දවසක්. දවසක් කිව්වට දවසක්ම නෙමෙයි, වැහි හවසක්. ඇදිරි වැටිලා වටපිටාව ලස්සනට තිබුනා. මං හීන් සැරේ පාර දිගේ ඇවිදන් යන්න පටන් ගත්තෙ අහස හූරගෙන වැටෙන වැහි බිංදු තඹ සතේකට මායිම් නොකර. පාරේ යන අනිත් හැමෝම කුඩයක් යටින් ඇවිදන් යද්දි මං විතරක් කඩාහැලෙන වැස්සට නිරුවත් උනා. ඒක දැකපු අය කොහොම හිතුවද කියලා නං මම දන්නෙ නෑ ඒත් මං ආස කලා වැස්සට තෙමෙන්න, වැහි පුසුඹේ සුවද විදින්න. ඒක පෙනහලු මත් කරන්නෙ නෑ කියලා කියන්න පුලුවන් කාටද?

මං ඒක ආයෙමත් කියනව.ඒක මේ දැන් ඇතිවුන හැගීමක් නෙමෙයි. මං ආසයි වැස්සෙ තෙමෙන්න, බයික් එකේ යන වෙලාවට ඇර, අනිත් හැම වෙලාවටම. ආයෙමත් මං තාර පාර දිහාවට හැරුණා. ආකාහෙන් වැටෙන පුංචි පුංචි වැහි බිංදු තද හයිය තාර පොලොව මතට වැටිලා කුඩු වෙලා බිදෙන හැටි මං බලාන හිටියා. ඒක වෙලාවකට ලස්සනයි, ඒත් ඒ වැහි බිංදුවකට කොච්චරනම් රිදෙනවා ඇත්ද. වෙලාවට ඒවාට කතාකරන්න බැරි, නැතිනං උන් විලාප දෙන හඩ මට උහුලගන්න බැරිවෙන්නත් ඉඩ තිබ්බා. ඈතිං ඉදහිට එන වාහනයක දඩ ලයිට් එලිය පාර එලිය කරන හැටි මං දැක්කේ පරණ චිත්තරපටි කෑල්ලක් වගේ. මගේ හිත කෙහේදො සමාන්තර ලෝකෙකට ඇදිලා ගියා.

මේකට හරියන්නෙ පරණ මයිනර් එකක්, නෑ... ලාන්සරේකුත් නරකම නෑ. හැබැයි ඒක ටැක්සියක් වෙන්නත් ඕනෙ. තාර පාර දිගේ එන ටැක්සිය ඈත වංගුවෙන් මෙහාට ඇවිත් ගොඩනැගිල්ලක් ලග නතර වෙනවා. ඒක පරණ තාලෙ කඩමණ්ඩියක්. ඇදිරි වැටිච්ච පරිසරයට වැටෙන වැහි බිංදුයි, තෙත් වෙලා තියෙන පාරයි ඒ මොමන්ට් එකට සිනෙමැටික් ගතියක් එක් කරනවා. කාර් එකෙන් ඉස්සෙල්ලම බහින්නෙ කෝට් එකක් ඇදගත්ත මනුස්සයෙක්, විසාල කුඩේකුත් ඉහලගෙනම. ඊටත් පස්සෙ අපි දකින්නෙ වෙනම කෝණයක්. නිරුවත් දෙපා යුගලක් අඩි උස පාවහන් එක්ක. ඒක කාන්තාවකගෙ කියලා කියන්න අමුතු ආලවට්ටං ඕනෙ නෑ. ඒ සරාගී ගතිය අපිට දැනෙන්නම ඕනෙ. ඒ දෙපා සීරුවට කාරෙකෙන් උස්සලා තෙත පොලොවට තියන්නෙ අපේ හදගැස්ම දඩබඩ ගාලා අවුල් කරලමයි. ඊටපස්සෙ කැමරාව පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ උඩට යනවා. ඇගේ පාද වල ඉදං සීරුවට, කලු පාට සායත් පහුකරගෙන උඩට...

නෑ, උඹට ඇගේ පයොදර බලන්න ලැබෙන්න විදියක් නෑ. උඹ එහෙම හිතාගෙන ඉන්නවනං, ආපහු හැරිලා යමං... නැතිනම්... ටිකක් ඉදහං. කාර් එක හිමීට ආපහු යනවා. ඉදහිට කුඩයක් ගත්ත මනුස්සයෙක් දෙන්නෙක් පාරෙ එහාට මෙහාට යනවා පේනවා. උන්ට අර දෙන්න ගැන ගානක්වත් නෑ, මොකටද? මිනිස්සුන්ට ඕන තරම් ප්‍රශ්න තියෙනවා, කල්පනා කරන්න. පාරෙ ඉන්න කවුරුත් ගැන හිතනවට වඩා.
ආයෙත් කැමරා කෝණය කතානායක දෙසට. මනුස්සය කුඩේ අල්ලගෙන ඉන්නවා. කාන්තාව ඔහුගෙ අත බදාගෙන කතාවක. හරියට මුලු ලෝකෙම අැගේ අයිතියට ගත්තා වගේ. තත්පර කීපයකට සැරයක්ම ඇහෙන කිංකිනි හිනා හඩ, ඈ සතුටින් කියන්න තවත් සාක්කි ඔනෑ නෑ කියනවා... වැහි බිංදු තාමත් හීනියට වැටෙනවා, ඉදහිට තාමත් වාහන පාරෙ යනවා, මිනිස්සුත් හදිසියෙන් වගේ කුඩ අරගෙන දුවනවා. ඈ... නිදහසේ කතාකරනවා. ඒක හරිම රොමෑන්තික නැද්ද? ඒත් කවදාවක් එයාලා කතාකලේ මොනවද කියලා අපි දැනගන්න එකක් නෑ. ඒක හැමදාමත් රහසක් විදියට තියේවි, හැමදාමත්...


මන්දාරම් අදුර මැදින්
හිරිපොද වැහි වැටෙන වෙලේ
මා හා ඇවිදන් යන්නට
ඔබ සිටියා නම් 

තනිවම වත් යන්නට මදි
කුඩේ යටින් ඔබේ ලගින්
නොතෙමී තෙමි තෙමි සතුටින්
යන්නට තිබුනා

මග යන එන අයට හොරෙන්
ඔබෙ දෑසට එබී බලා
කොපුලේ වැහි බිදුවක රස
බලන්න තිබුනා


Thursday, April 19, 2018

රෝද දෙකෙන් මව්බිම වටා | Motorcycle Diaries Around The Ceylon


රෝද දෙකෙන් මව්බිම වටා
බයික් ටුවර් යන්න පටන් ගත්තට පස්සෙ, ලංකාවෙ ගොඩාක් තැන් කවර් කලාට පස්සෙ හිතේ ඇදුන ලොකුම හීනයක් උනේ ලංකාව වටේ බයික් ටුවර් එකක් යන එක. ඒ ගැන කතාබහ පොඩි පොඩියට ගියත් ඒ සදහා නිවාඩු ගන්න එකයි, සල්ලි හොයාගන්න එකයි, පාට්නර් කෙනෙක් හරි කීපදෙනෙක් හරි හොයාගන්න එකයි.... ඊටත් වඩා ඒ තුනම එකට මැච් කරගන්න එකයි තමයි ලොකුම පරහකට තිබ්බෙ. ගිය අවුරුද්දෙ අග භාගයේ දවසක තව ඒ ආසාවම තියෙන කොල්ලෙක් සෙට් කරගෙන ගමන පිටත් වෙන්න පලෑන් කරලා තිබුනත් අවාසනාවකට නිවාඩු ප්‍රශ්නයක් මත ඒක අවලංගු වෙනවා. කරුණු කාරනා ඒ විදියට වෙද්දි 2017 දෙසැම්බර් 31 රෝද දෙකේ රස්තියාදුව කණ්ඩායමේ නයිට් කෑම්පිං එකේදී ඒ පිස්සුවම තියෙන තවත් කීප දෙනෙක් මුන ගැහෙන්න අවස්ථාව ලැබෙනව. එහිදී කතිකා කරගත්ත විදියට අනුව 2018 අවුරුදු නිවාඩුව මේ සදහා සුදුසුම කාලය විදියට තීන්දු වෙනව. ඒත් පොඩි පරහකට තිබුනෙ අවුරුදු දවසෙ ගෙදර අතෑරලා දාලා එන්න පුලුවන් කොල්ලො ටිකක් වෙන්නත් ඕනෙ නිසා. කොහොමින් කොහොම හරි මේ වැඩේ බර කරට අරං වැඩ කලේ අපේ පැතුමා (කලින් පොලොන්නරුවේ ඉදං මාතලේ ආපු රයිඩ් එකේ නඩේගුරා) ඉතිං මීට මාසෙකට විතර කලින් මට උගෙන් කෝල් එකක් එනවා හදිසියෙම ටුවර් එකට ස්ටිකර් ටිකක් එක්ක ලෝගෝ එකක් ඩිසයින් කරගන්න කියලා. උගෙන් අයිඩියාව ගත්ත මං එදා රෑම පුලු පුලුවන විදියට රාජකාරි අස්සෙ වැඩට බහිනවා. දවස් ගානක මහන්සියකින් පස්සෙ ලස්සන ප්‍රොඩක්ට් එකක් දෙන්න මට පුලුවන් වෙනවා.

ඒ අතරවාරෙ ඌ යන්න ඔනෙ රෑට් එක චෙක් කරලා තැන් ටික මාක් කරලා ඕෆ්ලයින් මැප් බාලා ටෙන්ට් බුක් කරලා ස්ටිකර් ප්‍රින්ට් කරලා විකාරයක් කරලා තිබ්බෙ. අපිට තිබ්බෙ සෝක් එකට යන එක විතරයි. ඒත් ඒ වෙනකොටත් ගමන යන හරි දවස තීරණය කරලා තිබුනෙ නෑ. ගමන දවස් 5කට ප්ලෑන් කරලා තිබුනත්, 10ද 11ද පිටත් වෙන්නෙ කියලා දෝලනය වෙවී තිබුනෙ මටයි, රන්දික අයියටයි නිවාඩු ගන්න ලොකු ප්‍රශ්නයක් තිබුන නිසයි. කොහොමින් කොහොමහරි අවසාන මොහොතේ මං හින්දම දවසක් කලින් නිවාඩුවක් දාගන්න රන්දික අයියා කැමති උනා. ඇත්තටම කිව්වොත් ඌ ජොබ් එක බැලන්ස් කලා.

ඔන්න 10 වෙනිදා හවස අපි පිටත්වෙන්න තීරණය කලේ මේ විදියට. හවස 6.45 වෙද්දි මං බඩු ටිකත් පැක් කරගෙන 7 වෙද්දි පස්යාල හංදියට වෙලා පැට්‍රල් පිච්චුවා. 7 වෙද්දි සචින්තනයි, සචිත් මල්ලියි දෙන්නම නුවර ඉදන් ඇවිත් මට සෙට්උනා. අපේ අදහස උනේ හංවැල්ල, පාදුක්ක හරහා පානදුරට ගිහින් පැතුමගෙ බෝඩිමට යන එක උනත් ටික දුරක් යද්දි ඇදිරි වැටීගෙන එද්දි කාලය ඒකට හරස් වෙන පාටක් තිබුන නිසා හංවැල්ලෙන් දාලා බෙල්ලන්විල පන්සල ලගට ගියා.එතන ටික වෙලාවක් ඉද්දි පැතුමයි, දුමියයි, රන්දිකයයි කඩාපාත් උනා. පස්සෙ ඉතිම් එතැනින් ස්ටිකර් එහෙම ගහගෙන කාරිය දෙයියනේ කියලා බෙල්ලන්විල පන්සලත් වැද පුදාගෙනම ගමන පටන් ගත්තා. 

කොහොමද ස්ටිකර් පාර

බෙල්ලන්විල අසබඩ

ප්‍රී - ෂූට්

මේ විදියට බයික් 6 ගාලු මුවදොර ලගට ඇවිත් හරියටම මධ්‍යම රාත්‍රී 1200 පැයට ගමන ආරම්භකලා. කොටුව මැද්දෑවෙන් කොටුව ලයිට් හවුස් එක හරහා ගිය ගමන ඇලකන්ද පාර දිගේ මීගමුව වෙත ඉකමනටම ලගාවුනා. හලාවත, පුත්තලම පහු කරගෙන කල්පිටිය ජැටිය ලගටම එද්දි හොදටම අමාරුයි වගේම පාන්දර 4ත් පහුවෙලා තිබුනෙ මතක විදියට. නිදි මරාගෙනම ආපු නිසා කල්පිටියෙ පොඩ්ඩක් ඇලවෙන්න තීරණය කරපු අපි නාවික හමුදා කදවුර එහා පැත්තෙ තිබුන කල්පිටිය කොටුව ඉස්සරහා පොඩි කඩයක කඩපිලේ ඈදිගත්තා විතරයි මතක. ඇහැරෙද්දි එලිය වැටිලා කියාංකො. 6ට විතර ඇති, දඩබඩ ගාලා නැගිටලා කාරිය එතන තිබුන කඩේකින් තේකක් බීලා ආපහු පුත්තලටම ඇද්දා.

කල්පිටියට තවත් දවසක්
Colombo Face - පුත්තලම

 පුත්තලමේ කලම්බු ෆේස් වල ඉදං උදේට කෙටි ආහාරයකින් සප්පායං වෙලා මූණ ටිකක් හෝදගෙන කාරිය අපේ ඊලග නවාතැන උන මන්නාරම් තොට බලා පිටත් උනේ විල්පත්තුව ඕෆ්රෝඩ් රයිඩින් එකේ ආතල් එක කන්නම බලාගෙනයි. විල්පත්තුවට ඇතුල් වෙන තැන තියෙන එලුවන්කුලම කලා ඔයෙන් නාලා කාරිය දූවිලි, මඩ කාගෙනම විල්පත්තුව හරහා රයිඩ් එක පටන්ගත්තා. බයික් කීපයක් පෙරලීමකට ලක්වෙන්න සිදුවුනත් කාටවත් කරදරයක් උනේ නෑ .

විල්පත්තුවට පෙර - නාකියා ගැනීම

ඩස්ට් එක එහෙම නෑ

ඔිෆ් රෝඩ් කියන්නෙ නිකංද

වෙල්ලමුන්දලමට හැරෙන්න

සෆාරින්ට පමණක් උරුම කදිරමලෙයි

ඔින පාරකට ඔට්ටුයි

ගොඩට මඩට දෙකටම
කලබගෑනි ගොඩකට පස්සෙ හවස් වෙද්දි මන්නාරම ටවුන් එකට එන්න පුලුවන් උනා අපිට. එතනින් දවල්ටද මන්දා හවස කාලා, තලෙයිමන්නාරම බලා පිටත් උනා. අපි ඊටපස්සෙ නැවතුනේ තලෙයිමන්නාරම ජැටියෙන්. එතන ලයිට් හවුස් එකයි පරණ පියර් එකයි බලලා අපි නවතින්න තැනක් හොයන්න පටන්ගත්තා. අන්තිමට කාලගුණික තත්වය හා ආරක්ෂාව කියන කරුණු සලකා බලලා අන්තිම ඔප්ෂන් එක උනේ තලෙයිමන්නාරම පන්සලේ නවතින එක. මායි සචින්තන අයියයි පන්සලට ගිහින් හාමුදුරුවෝ හම්බෙලා වචන දෙකක් කතාකරන්න ලැබුනෙ නෑ. නවතින්නද ආවේ, හා අතන බඩු ටික දාගන්න කිව්වෙ නැතෑ. අපිටත් ඉතිං ඉහේ මලක් පිපුනා වගේ උනා. එතන බයිසිකල් ටිකයි බඩු ටිකයි දාලා බීච් එක පැත්තට යන්න කියලා පිටත් උනේ බයික් 3කින්. එතැනට එද්දි ඇදිරි වැටුන නිසා ඉක්මන්ටම ආපහු ආවා වැඩි වෙලාවක් රැදෙන්නෙ නැතිව.
එදා රෑ පන්සලේ්ම කාලා නිදාගන්න කියලා වැටුනා විතරයි ඒත් මතක. ඒ තරම් සැපට නින්ද ගියා පැදුරෙ. පහවෙනිදා උදැහැනැක්කේම පැතුමගෙ අඩෝවැඩියාවට අපි ඇහැරිලා මූන කට හෝදගෙන එහෙම පිටත් වුනේ 1st island යෑමේ බරපතළ කර්තව්‍යය හිතේ තියාගෙන.

මන්නාරම පිවිසුම

තලෙයිමැනා ලයිට් හවුස්
මන්නාරම් තොට අවසන් දුම්රිය ස්ථානය

1st Island කරා

වැලිතැන්නේ රාත්‍රියක්

1 st island යන්න ගිහින් තමයි සුපිරිම ආතල් එකක් ගන්න වගේම මඩක් කන්න උනේ අපිට. වායෝ හෝටලය අස්සෙන් අතුරු පාරක දාලා අපි සුදු පාට වැල්ලෙන් එරෙන මූදු තීරය දිගේ මුහුදට බයික් ටික දැම්මා. මූද කිව්වට දැන් ටිකක් හිදිලා. රොන්මඩ පාර විතරයි රොන්මඩ අස්සෙන් වැල්ල දිගේ යන එක පට්ට ආතල් එකක් උනත් දෙයියනේ කියලා පලවෙනි සැරේට සච්චගෙ අටමගල අපිට වද දෙන්න ගත්තේ ඒ වෙලාවෙ තමයි. කොහොමහරි ඒකත් හදාගෙන ආපහු මූද මැද්දෑවෙන් බයික්කෙ යද්දි දුමියා දෙයියනේ කියලා ආපහු සැරයක් බයික්කෙ පෙරලත්තෙ නැතැයි. ඒ මැද්දෙ සාමාන්‍යයෙන් යන්නෙ මහ ට්‍රැක්ටර් විතරයි. ඉන්දියන් ටුවරිස්ට්ලා වගයක් අරං ආපු ට්‍රැක්ටරේ ඩ්‍රයිවර් ඌ ට්‍රැක්ටරේ එලවගෙන සෑහෙන අමාරුවෙන් එන ගමන අපි බයික්කෙ එනව දැකලද කොහෙද අපි දිහා කන්න වගේ බලං ඉද්දි ටුවරිස්ට්ලා ටික ඇස් ලොකු කරං පුදුමෙන් බලාන හිටියා. කොහාමින් කෝම හරි අපි බයික් එක්ක පට්ටම අාතල් එකක් ගත්තේ එ් රයිඩ් එකෙන්.


අනන්තය සොයා

ලෙඩ දුන්න අටමගල

රැන්ඩම් ක්ලික්ස්

අපි එනකං ඉදෝ

රාම් සේතු කෙළවර (මුහුද මැද)
හොදම සීන් එ උනේ අපි රාම් සේතු වලට අාවට සේන්දු උනාට පස්සෙ. රන්දිකයගෙ කට කහනවට වගේ අාපු පැත්තෙන් නැතිව අනිත් පැත්තෙන් යමු කිව්වා. අපිත් මොකද ඉතිං ඉබ්බා දියේ දැම්මම අෑන්නෑවේ කිව්වාලු කියලා ගියා ගියාමයි මෙන්න ටික දුරක් යද්දි වැල්ල වැඩී එ් පැත්තේ... එරෙනව බරටම, මගෙ තමයි පළලම ටයර් තිබුනෙ එ්කටත් යාගන්න බැරි තත්වයක් අාවේ. අාපහු හැරෙන්න විදියකුත් නෑ දැං. ඔින චීත්තයක් කියලා දැම්මා බයික්කෙ වතුර වදින නොවදින ගානට, කෙළලා අැරිලා හැටට හැටේ වතුර දිගේ. එ් අස්සෙ වතුර වැඩි වෙනවා බලං ඉද්දිම, රැල්ල ගහනවා හෝ ගාලා මූණටම. මූදේ බයික්කෙ යනවා වගේ තමයි, දෙතුන් සැරයක්ම සැරට රැල්ල වැදිනා බයික් දෙකතුනම තැන් තැන්වල හිට්ටා නෙහ්.. පපුව හෝස් ගාලා ගියා. බයකුත් හිතුනෙ නැතිවම නෙමෙයි.  ඔහොමම ටික දුරක් ගිහින් දූපතේ එහා තීරුව පේන මානෙ අල්ලලා එහා පැත්තට දා ගාත්තෙ තල්ලු කරලා. දැන් නං ශේප්. පට්ටම සීන් එක කියන්නෙ අර ටුවින් රාජයා අායෙත් කැඩිලා එ් අස්සෙ. මුන් කෝල් කරනවා මක්කැයි කොරන්නෙ කියලා. තල්ලු කරන්න විදියකුත් නෑලු එරිලා නිසා. අපිට යන්න විදියකුත් නෑ අපේ බයිකුත් එරෙන නිසා. ටික වෙලාවක් බලං ඉදලා බයික්කෙ දාලා අාපහු පයින් ගාටන්න හැදුවා විතරයි අරහෙන් කෝල් එකක් එනවා හදාගත්තා එන ගමන් කියලා. එ් එද්දිත් බයික්කෙ පෙරලුන කතාවක් කනින් කොනින් අාවට හරියට කන්ෆර්ම් කරගන්න නං බැරිඋනා. මේ බලහංකො උගේ රිපෙයාර් වල තරම. ( ඔව් ඔව් අර ස්පොකට්ලස් ටුවින් එක තමා) මේවා ඉතිං ගරාජ් බාස්ලටත් කරන්න බැරි ට්‍රික් තමයි.

අැක්සල් කරද්දි ප්ලග් විසි වෙනෝ!

අමාරුවෙන් මූදෙ ගිලෙන් නැතුව ගොඩට අාපු අපේ පළවෙනි කර්තව්‍යය වුනේ බයික්ක ටික පිරිසිදු වතුරින් හෝදගන්න එක. ඉස්සෙල්ලම අපි තලෙයිමන්නාරම් පොලීසියට ගොඩවැදිලා ඔි.අයි.සී. මහත්තයා හමුවෙලා විස්තරේ කියලා වතුර ටිකක් ඉල්ලගන්න හැදුවත් එහෙ තියෙන්නෙ පානීය ජලය නිසා එ්ක අපතේ යවන එක සුදුසුම නැති දෙයක් නිසාත් අපි අාපහු මන්නාරමට එන්න පිටත් උනේ ඉක්කන්ට සර්විස් සෙන්ටර් එකක් හොයාගෙන. පොලීසියෙන් අපිට සුහද පිළිගැනීමක් හම්බුනා කියලත් මතක් කරන්නම ඔිනෙ. එන අතරමග වෙලාවට හොද පොට් එකක් හමුවුන නිසා බයික්ක ටික ඔක්කෝම පෝලිමට තියලා වතුර පාරක් අල්ලගෙන ඔයිල් පාරක් දාගන්නත් පුලුවන් උනා.

මඩ කනව කියන්නෙ මේකට තමයි

ඊටපස්සෙ මන්නාරම බයෝබැබ් ගහ එහෙම බලලා කරලා අායෙත් සච්චගෙ අටමගලට ප්ලග් එකක් එහෙම අරගෙන අටෝගෙන හැටට හැටේ අැද්දෙ යාපනය බලා. එතකොට තමයි ස්පීඩ් එක පොඩ්ඩක් හයි වුනේ ටුවර් එකටම. අපේ ගමනාන්නතය වුනේ කුරිකඩ්ඩුවාන් ජැටිය, එ් කියන්නේ නයිනතිව් එහෙමත් නැතිනම් නාගදීපයට යන බෝට්ටු ගමන් අාරම්භ කරන තැන. එතන ඉදන් තේකක් එහෙම ගහලා කාරිය අාපහු යාපනය ටවුන් එකට එන්න අාවේ හැටට හැටේ AB39 මාර්ගය දිගේ. දිගේ කිව්වා පාරට වඩා වෙලාවක් බයික්කෙ තිබ්බෙ අහසේ. එ් තරමට උඩින් අාවෙ කඩතොලු ගැටිලි තියෙන තාර පාර දිගේ. බයික්කෙ සොකට් සෝබර්, මොනෝ ෂොක් චෙක් කරන්න මරු පාර. පව් ඉතිං බයික්කෙ. කෙලින්ම යාපනේ කොටුවට දාලා ෆොටෝවක් අරගෙන එහෙම හිස්වුන ටැංකි පුරවගෙන කරෙයිනගර්, කේකේඑස් හරහා පේදුරු තුඩුව බලා පිටත් උනා.

අාසියාවේ විශාලතම ගසලු

පූනරීන් හරහා හැටට හැටේ යාපනයට

කුරිකඩ්ඩුවාන් ජැටිය

යාපනය කොටුව
අපේ ඊලග නැවතුම උනේ පේදුරුතුඩුව පොලීසිය. වැරැද්දකට නං නෙමේ. දුමියගෙ ලස්සන නංගි පොඩ්ඩ හිටියේ පොලීසියේ. අපිව සාදරයෙන් පිළිගත්ත පේදුරුතුඩුව පොලීසියෙ උදවිය අපිට සංග්‍රහයක් දෙන්නත් අතමක කලේ නෑ.( නෑ නෑ නෙලුවෙ නෑ... කෑම බීම) එතනත් ටිකක් වෙලා ගතකරපු අපි පේදුරු තුඩුව කෙළවර, එහෙමත් නැතිනම් Sakkotei Cape කියන ස්ථානයට ලගා උනා. පොඩි අවුලකට කියලා තියෙන්නෙ ලංකාවේ උතුරු කෙලවර මාක් එක තියෙන සිංහ කොඩියටත් එහා පැත්තට වෙන්න වොලිබෝල් ග්‍රවුන්ඩ් එක තියෙන එකනෙ. ඔයාලත් මේ වගේ දුර්ලභ විස්මිත දේවල් දැක්කොත් අපිටත් කියන්ට හොදේ!

සක්කෝටෙයි

උතුරු කොනේ නුඹ හිනැහේ

ලංකාවේ උතුරු කොනටත් එපිටින් පිහිටි ග්‍රවුන්ඩ් එක

ගමනේ භයානකම සීන් එක උනේ ඊට පස්සෙ. Point Pedro East Coast පාරට දාලා මීටර් 100ක් යන්න කලින් කවුදෝ දෙමළ්ලු ටිකක් අපේ බයික් ටික වටකරගත්තා. එත් මුලින් අාපු බයික් 3 උන්ට අහුවුනේ නෑ. අපි පස්සෙන් අාපු 3 දෙනා අල්ලගත්තා. උන් හොදටම බීලා හිටියේ. දෙමළෙන් මොන මොනවදෝ බයිලයක් අපෙන් අැහුවත් අපිට තේරුනේ නෑ. එ්ත් උන් එන්නෙ හොදකට නෙමෙයි කියලා නං තේරුණා. අපේ බයික් වල වල එන්ජින් බලෙන් ඔිෆ් කරලා අපේ ෆුල් ෆේස් හෙල්මට් ගලවන්න හැදුවත් පණ බය නිසාම එ්කට නං අපිට විරුද්ධ වෙන්න සිද්ධ උනා. පස්සෙ ඉක්මනටම එතනට අාපු සිංහල දන්න දෙමළ කොල්ලෙක් මැද්දට පැනලා අපිව බේරගෙන අපිට යන්න ඉඩදුන්නා. ඉක්මනටම එතනින් අාපු අපි ඉස්සරහට යද්දි, කලු පාට කාර් එකක් අපි පස්සෙන් දිගටම අැවිත් අපිට හෝන් ගහන්න පටන් ගත්තා. අපි පාරෙන් උපරිම අයිනට අරන් පාර හදලා දුන්නත් වාහනේ ගියේ නෑ. රේස් කර කර මොන මොනවදෝ හයියෙන් කියව කියව ඉදලා කඩාගෙන බිදගෙන ගියා. අපි බය උනේ නෑ කිව්වොත් එ්ක නං බොරුවක්. අපි ඉක්මනටම දුරකථනයෙන් පේදුරුතුඩුව පොලීසිය දැනුවත් කරලා අාරක්ෂාව වෙනුවෙන් එතනම තිබුන නාවික හමුදා මුරපොලත් දැනුවත් කරන්නට උනා. එතනින් අපිට උපදෙස් වගයකුත් දීලා හදිසියක් උනොත් කතාකරන්න විදිහකුත් හදලා දීලා, ප්‍රශ්නයක් උනොත් මිනිත්තු කීපයක් අැතුලත කඩාවදින්න පුලුවන් විදියට අාරක්ෂාව පිළිබදව සහතිකයකුත් දීලා අපිට යන්න පාරත් කිව්වට පස්සෙ තමයි අැගට ලේ ටිකක් ඉනුවේ.

පුදුකුඩියිරුප්පු පිවිසුම

පස්සෙ අපි ඉක්මනටම යාපනය අර්ධද්වීපය, අලිමංකඩ, පරන්තන් පහු කරලා පුදුකුඩුඉරිප්පු වෙත ලගා වෙද්දි 13 වෙනිදා පාන්දර 1.30ත් පහුවෙලා තිබුනා. සෑහෙන නිදිමතකුත් තිබුන නිසා පුදුකුඩුඉරිප්පු බෝඩ් එක ලගම පාර අයිනේ සුදු ඉරෙන් මෙහා කාපට් එකේ බයික් ටික දෙපැත්තෙන් නවත්තලා අපි කාපට් එකේම ටිකක් අැලඋනා. පැය බාගයක් විතර ටිකක් ඉදලා එතන ඉන්න එක අැගට ගුණ නැති නිසා එතනම තිබුන කඩපිලකට ගොඩවැදුනා විතරයි නින්ද ගියා. එක පාරටම මොකෙක්ද එකෙක් වහිනවා කියලා කියනව මතකයි මගේ බෑග් එක උඩ ඔලුව තියන් හිටපු නිසා මං එච්චර ගණන් ගත්තෙ නෑ. දෙපැත්තෙ හිටපු දෙන්නට වහිනව කියලා තට්ටුවක් දාලා අනිත් පැත්ත හැරිලා නිදාගත්තා. උදේ පාන්දර 5 ට විතර අැහැරිලා යන්න බලද්දි සච්චගෙ බයික්කෙට හෙම්බා හැදිලා තෙමිලා. අනේ ඉතිං උදේ 7 විතර වෙනකං පට්ට ගේමක් දාලා එ්ක අටෝගද්දිම මගෙ බයික්කෙ බැටරි බැස්සා ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට... (ඔව්, බයික්කෙ ජීවිතේ) අැයි ඉතිං අාලෝක පූජාව වගේ අරක රිපෙයාර් කරේ මගේ හෙඩ් එලියෙන් නොවැ. පැතුමගෙ පිහිටෙන් තල්ලු ස්ටාර්ට් පාරක් දාගෙන කාරිය (කික් කොරන්ඩ කික් එකක් තියෙනවා කියලයැ) අායෙ චාජ් කරගෙන ගමන පටන් ගත්තා. යන්තං නන්දිකඩාල් කලපුව ලගට අාවා විතරයි අායෙත් ලෙඩ දෙන්න ගත්තා අර මංගල්‍යය... එතන ඉදං මුලතිව් වෙනකං අැදගෙන ගිහින් මුලතිව් වලදි වෙලාවට ගරාජ් එකකට දාලා ටයිම් එක කන්න ගත්තා. එ්ත් එ්කේ බාස් එන්න කලින් සච්චම එතන බිම තිබුන පරණ ප්ලග් එකක් සෙට් කරලා බයික්කෙ ස්ටාර්ට් කොරගත්තා. එ්කෙත් පාඩුව බාස්ට. එ් අටමගලට හරියන්නෙ විසි කරලා දාන ප්ලග් විතරයි. බලාංකො එ්කෙත් හැටි.

නන්දිකාල් කලපුවට හිරු උදාව

ලැගූන්
ඊට පස්සෙ කෝකිලායි ගැට්ටටම අාපු අපිට ජීවිතේ ගත්ත සුපිරිම අාතල් එකක් සෙට් උනා. එතනින් පාර ඉවර නිසා අපි හිතාන හිටියේ අාපහු හැරිලා අැවිත් වැලිඔය, පදවිය හරහා පුල්මුඩේ යන්න උනත් කෝකිලායි කලපුව තරණය කරන්න බෝට්ටු 3ක් කුලියට ගන්න අපිට පුලුවන් උනා සාධාරණ මුදලකට. වටෙන් යන්න ගියාම ගතවෙන කාලයයි, දුරයි, ලැබෙන අමුතුම අත්දැකීමයි සලකලා අපි එකග උනා බයික් ටික බෝට්ටුවට පටවගන්න. එ්ක අැවිල්ලා වෙනම අාතල් එකක්.

බැරි බර කරේ තියන්

ඩිංගියට වාරු අරං

පුල්මුඩේ ඉදං අපි කෙලින්ම අැද්දෙ නිලාවේලි වලට, එතනින් නාලා මූණ කට හෝදගෙන ත්‍රිකුණාමලයට එද්දි හොදටෝම බඩගිනියි. ටවුන් එකෙන් කාලා අැද්දා කෝනේෂ්වරම් වලට. ඊට පස්සෙ තඨාකාංගනය පැත්තෙන් රවුම දාලා චයිනා බේ, සෝබා අයිලන්ඩ් පැත්තෙන් මුතූර් වලට සේන්දු උනා. ඊටත් පස්සෙ එදා රූ වාකරේ හරහා මඩකලපුවට අැවිත් මහන්සියට නවතින්න හිතුවා මඩකලපුවේ පන්සලේ. එ් කියන්නේ ශ්‍රී මංගලාරාම විහාරයේ. නායක හාමුදුරුවන්ගෙ අවසරය මත බණ මඩුවෙ පැදුරක් එලලා නාලා කාලා නිදාගන්න හදද්දි පන්සලේ පොඩි හාමුදුරුවො ටිකයි කොල්ලො ටිකයි ගජරාමෙට අවුරුදු ක්‍රීඩාවල.

 පහුවෙනිදා උදැහැනැක්කෙම පන්සලේ ඉදං ගමන පටන් ගත්තේ කල්මුනේ පහුකරලා දාලා සාම්පූර් ලයිට් හවුස් එකයි, ලංකාවේ නැගෙනහිර කෙළවර වන සංගමන්කන්ද ලයිට් හවුස් එකත් බලාගෙන අාරුගම්බේ වලින් නාලා මූණ කට හෝදගෙන ඔකද දේවාලය කරා යන්න පටන් ගත්තා. අනේ අැස්වහක් කටවහක් නෑ පානම පහු කලා විතරයි ටුවින් රාජයා නැවතත් සුපුරුදු රංගනයේ. වෙලාව කියන්නෙ අන්න වෙලාව. හරියටම වැඩ අල්ලන වෙලාවට දෙයියනේ කියලා බයික්කෙ අතපාත ගාන්න පුලුවන් උනා උෟට නම්.

සාම්පූර් ලයිට් හවුස්

සංගමන්කන්ද පිවිසුම

සංගමන්කන්ද ලයිට් හවුස්

හවුස් දැට්?

වැඩ අැල්ලීම නැකතටම
එතනත් කාලෙ කාලා කාලා ඔකද දේවාලයටත් ගිහින් කුමන එන්ට්‍රන්ස් එක ලගත් පොටෝවක් එහෙම ගහලා අාපහු හැරිලා පොතුවිල් වලට අාවේ කුමන හරහා බයික් වල යන්න දෙන්නෙ නැති නිසාවෙන්.එන ගමන් පැලක අෑදි වෙලා ගිමන් නිවන්නත් අමතක කලේ නම් නෑ.

කුමන එන්ට්‍රන්ස්

අැල් හේනේ - පැල් රැකලා
ගිනි කාස්ටකේ

ලාහුගල රක්ෂිතය මැද්දෙන් වැටිලා තිබුන එ් පාර නම් රයිඩ් එකකට කියාපු පාරක්. මාරම ලස්සනයි වගේම කාපට් එක නිසා අැරලා යන්න පුලුවන්. එ් ඔස්සේ බුත්තල හරහා කතරගමට අාපු අපි එදා රෑ කතරගම නවතින්න හිතුවා. බජට් එකත් ඉතුරුවෙලා තිබුන නිසාත් ටුවර් එකේ අන්තිම නයිට් එක නිසාත් සචින්තනයගෙ ටෝක් කිරීමේ හැකියාව නිසාත් අඩු ගානකට නවාතැනක් ගන්න පුලුවන් උනා. අාහ් බුත්තල කතරගම පාරෙදිත් පොඩි වැඩක් උනා. එ් වෙද්දිත් අැදිරි වැටීගෙන අාපු නිසා වල් අලින් පාරට එ්මේ අවධානමක් තිබුනා එ් පාරේ. වෝනින් බෝඩ් එක පහුකරලා කිලෝ මීටරයක් යන්න කලින් මෙන්න හිගන්නෙක් ඉන්නවා පාර අයිනෙ. අපි සේපෙට පස්සට වෙලා ඉදලා අපිව පහු කරන් යන වාහනයකට මුවා වෙලා අලියා ( ද අැතාද මන්දා) පහුකරගත්තා. ටික දුරක් යන්න කලින් තවත් අලියෙක්. මේ විදියට ගමන යද්දි අපේ සචිත් මල්ලි කලු පාට මරුටියක ගිය කෙල්ලෙක්ට පේන්න වැඩ දාන්න ගියෙත් නෑ, ටටා කිව්වෙත් නෑ, මං සච්චත් එක්ක උෟට බැන්නෙත් නෑ, තත්පර ගානක් යන්න කලින් උෟ වැටුනෙත් නෑමයි කියලා කියන්නම ඔිනෙ. ඉක්මන්ටම බයික් එකත් හදාගෙන (ගලකින් ගහලා) පැලැස්තර ෆස්ට් එයිඩ් ටිකකුත් දාලා ඉක්මන්ටම කැළෑවෙන් එළියට අැද්දා.

අවවාදයි!

කිරිවෙහෙරට ඉහලින් දග කරන සදවතී

කද සුරුදුනි ඔබෙ.. ඔද තෙද දැක හද

රෑට කාලා සචින්තනයගෙ වදේටම වගේ කතරගම කිරිවෙහෙරටයි, දේවාලයටයි වන්දනා කරලා අැවිත් රෑ හොදහැටි සැපේ නිදාගෙන පහු වෙනිදා ටුවර් එකේ අන්තිම දවස පටන්ගත්තෙ සිතුල්පව්වෙන්. ජීවිතේ දෙවැනි වතාවටත් මගේ බයික්කෙම සිතුල්පව්ව ඔෆ් රෝඩ් එකේ විදිමින් ගිය එ් අත්දැකීම අවුරුදු එක හමාරකට පෙර එ් පාරෙම සිදුවුන අමිහිරි සිදුවීම නැවත මතක් කලේ නෑ කිව්වොත් මම  වැරදියි.

කිරින්ද සෑ රදුන්

පාර දිගේ

සැට් එක

සිතුල්පව්ව වැදලා අාවා විතරයි ප්‍රිය සහෝදර සහෝදරවරුනි, පෙරසේම ටුවින් එක ලෙඩ දෙන්න ගත්තා. සච්චගෙ හත්මුතු පරම්පරාවම අමතන ගමන් එතන තාවකාලික ගරාජයක් දාන්නත් සිද්ධඋනා. එතන සෑහෙන වෙලාවක ලේට් වෙලා කිරින්ද, හම්බන්තොට හරහා අපි අධිවේගයෙන් ගියේ දෙවුන්දර තුඩුව ප්‍රදීපාගාරෙ බලන්ට. එතනින් පස්සෙ අහංගම නැවැත්තුවා ලස්සන තැනක කෑම ගන්න කියලා හිතාන. කතිකා කරගත්තා විදියට බඩ බුරුල් වෙන්නත් කියලා හිතලා අන්තිම දවසේ කොත්තුව කන්න පටන් ගත්තේ මේ විදියට.

රිපෙයාර් අතරතුර

දෙවුන්දර තුඩුව

අවසන් භෝජන සංග්‍රහය
නැවත ගෝල්ෆේස් දක්වා

නිමි

මේ වෙද්දි වෙලාව රාත්‍රී 7ත් පහුවෙලා. ප්ලෑන් කරපු විදියට වඩා 140 km පරක්කුයි. අනේ ඉතිං ටික දුරක් එද්දි නැවතත් අර මංගල්‍ය කැඩෙන්න ගත්තා. කරන්න තිබුන එකම ඔප්ෂන් එක තමයි අායෙත් සැරයක් චේන් ස්පොකට් දාන එක. එ් වෙලාවෙ කඩත් වහලා. පහුවෙනිදා උදේම මට ජොබට රිපෝට් කරන්නත් තිබුණ නිසා මං තීරණයක් ගත්තා ටීම් එකෙන් කැඩෙන්න. කස්ටියටම සමුදීලා කාරිය මං හැටට හැටේ ගාල්ල හරහා කොළඹට එන්නට පිටත් උනා. පැය ගාණක සෝලෝ රයිඩ් එකකින් පස්සෙ මට පුලුවන් උනා ගමන පටන්ගත්ත ගෝල්ෆේස් එකටම ලගාවෙන්න. විනාඩි කීපයක් එතන ඉදලා මං නැවතත් නිවස බලා පිටත්වෙන්න ගත්තා. මගදි ට්‍රැෆික් එකෙන් නවත්තලා බෑග් චෙක් කරන්න ගත්තට, විස්තර ටිකක් එහෙම කිව්වට පස්සෙ ගොඩාක් හිතවත්ව කතා කරලා ඉක්මනට යන්න අවස්ථාව හදලා දුන්නා.එ් එන එතරේ ටීම් එකේ ඉතුරු පිරිසත් ටුවින් එක ලග ගෙදරක දාලා ගමන නිමාකරන්න පිටත්වෙලා තිබුනා. එදා රෑ සචින්තනයි, රන්දික අයියයි ගාල්ලෙ රන්දිකයගෙ මහගෙදර නැවතිලා පහුවෙනිදා බයිසිකලේ හදාගෙන පිටත්වෙලවලා තිබුනා. මේ විදියට මව්බිම වටා රෝද දෙකෙන් සංචාරයේ ට්‍රිප් මීටරය 1876.8 km වෙද්දි හා පෞද්ගලිකව නිවසට පැමෙිණෙන දුරද අැතුලුව මීටරය 1923.9 km පෙන්නුම් කරද්දි ජීවිතේ ලොකුම හා අවසාන බයික් ටුවර් එක සනිටුහන් කරන්නට මට පුලුවන් උනා.

Google Timeline - Day 1

Google Timeline - Day 2

Google Timeline - Day 3

Google Timeline - Day 4

Google Timeline - Day 5