මන්දාරම් අදුර මැදින්...

ඒක ඇවිල්ලා වැහි දවසක්. දවසක් කිව්වට දවසක්ම නෙමෙයි, වැහි හවසක්. ඇදිරි වැටිලා වටපිටාව ලස්සනට තිබුනා. මං හීන් සැරේ පාර දිගේ ඇවිදන් යන්න පටන් ගත්තෙ අහස හූරගෙන වැටෙන වැහි බිංදු තඹ සතේකට මායිම් නොකර. පාරේ යන අනිත් හැමෝම කුඩයක් යටින් ඇවිදන් යද්දි මං විතරක් කඩාහැලෙන වැස්සට නිරුවත් උනා. ඒක දැකපු අය කොහොම හිතුවද කියලා නං මම දන්නෙ නෑ ඒත් මං ආස කලා වැස්සට තෙමෙන්න, වැහි පුසුඹේ සුවද විදින්න. ඒක පෙනහලු මත් කරන්නෙ නෑ කියලා කියන්න පුලුවන් කාටද?

මං ඒක ආයෙමත් කියනව.ඒක මේ දැන් ඇතිවුන හැගීමක් නෙමෙයි. මං ආසයි වැස්සෙ තෙමෙන්න, බයික් එකේ යන වෙලාවට ඇර, අනිත් හැම වෙලාවටම. ආයෙමත් මං තාර පාර දිහාවට හැරුණා. ආකාහෙන් වැටෙන පුංචි පුංචි වැහි බිංදු තද හයිය තාර පොලොව මතට වැටිලා කුඩු වෙලා බිදෙන හැටි මං බලාන හිටියා. ඒක වෙලාවකට ලස්සනයි, ඒත් ඒ වැහි බිංදුවකට කොච්චරනම් රිදෙනවා ඇත්ද. වෙලාවට ඒවාට කතාකරන්න බැරි, නැතිනං උන් විලාප දෙන හඩ මට උහුලගන්න බැරිවෙන්නත් ඉඩ තිබ්බා. ඈතිං ඉදහිට එන වාහනයක දඩ ලයිට් එලිය පාර එලිය කරන හැටි මං දැක්කේ පරණ චිත්තරපටි කෑල්ලක් වගේ. මගේ හිත කෙහේදො සමාන්තර ලෝකෙකට ඇදිලා ගියා.

මේකට හරියන්නෙ පරණ මයිනර් එකක්, නෑ... ලාන්සරේකුත් නරකම නෑ. හැබැයි ඒක ටැක්සියක් වෙන්නත් ඕනෙ. තාර පාර දිගේ එන ටැක්සිය ඈත වංගුවෙන් මෙහාට ඇවිත් ගොඩනැගිල්ලක් ලග නතර වෙනවා. ඒක පරණ තාලෙ කඩමණ්ඩියක්. ඇදිරි වැටිච්ච පරිසරයට වැටෙන වැහි බිංදුයි, තෙත් වෙලා තියෙන පාරයි ඒ මොමන්ට් එකට සිනෙමැටික් ගතියක් එක් කරනවා. කාර් එකෙන් ඉස්සෙල්ලම බහින්නෙ කෝට් එකක් ඇදගත්ත මනුස්සයෙක්, විසාල කුඩේකුත් ඉහලගෙනම. ඊටත් පස්සෙ අපි දකින්නෙ වෙනම කෝණයක්. නිරුවත් දෙපා යුගලක් අඩි උස පාවහන් එක්ක. ඒක කාන්තාවකගෙ කියලා කියන්න අමුතු ආලවට්ටං ඕනෙ නෑ. ඒ සරාගී ගතිය අපිට දැනෙන්නම ඕනෙ. ඒ දෙපා සීරුවට කාරෙකෙන් උස්සලා තෙත පොලොවට තියන්නෙ අපේ හදගැස්ම දඩබඩ ගාලා අවුල් කරලමයි. ඊටපස්සෙ කැමරාව පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ උඩට යනවා. ඇගේ පාද වල ඉදං සීරුවට, කලු පාට සායත් පහුකරගෙන උඩට...

නෑ, උඹට ඇගේ පයොදර බලන්න ලැබෙන්න විදියක් නෑ. උඹ එහෙම හිතාගෙන ඉන්නවනං, ආපහු හැරිලා යමං... නැතිනම්... ටිකක් ඉදහං. කාර් එක හිමීට ආපහු යනවා. ඉදහිට කුඩයක් ගත්ත මනුස්සයෙක් දෙන්නෙක් පාරෙ එහාට මෙහාට යනවා පේනවා. උන්ට අර දෙන්න ගැන ගානක්වත් නෑ, මොකටද? මිනිස්සුන්ට ඕන තරම් ප්‍රශ්න තියෙනවා, කල්පනා කරන්න. පාරෙ ඉන්න කවුරුත් ගැන හිතනවට වඩා.
ආයෙත් කැමරා කෝණය කතානායක දෙසට. මනුස්සය කුඩේ අල්ලගෙන ඉන්නවා. කාන්තාව ඔහුගෙ අත බදාගෙන කතාවක. හරියට මුලු ලෝකෙම අැගේ අයිතියට ගත්තා වගේ. තත්පර කීපයකට සැරයක්ම ඇහෙන කිංකිනි හිනා හඩ, ඈ සතුටින් කියන්න තවත් සාක්කි ඔනෑ නෑ කියනවා... වැහි බිංදු තාමත් හීනියට වැටෙනවා, ඉදහිට තාමත් වාහන පාරෙ යනවා, මිනිස්සුත් හදිසියෙන් වගේ කුඩ අරගෙන දුවනවා. ඈ... නිදහසේ කතාකරනවා. ඒක හරිම රොමෑන්තික නැද්ද? ඒත් කවදාවක් එයාලා කතාකලේ මොනවද කියලා අපි දැනගන්න එකක් නෑ. ඒක හැමදාමත් රහසක් විදියට තියේවි, හැමදාමත්...

මන්දාරම් අදුර මැදින්
හිරිපොද වැහි වැටෙන වෙලේ
මා හා ඇවිදන් යන්නට
ඔබ සිටියා නම් 

තනිවම වත් යන්නට මදි

කුඩේ යටින් ඔබේ ලගින්
නොතෙමී තෙමි තෙමි සතුටින්
යන්නට තිබුනා

මග යන එන අයට හොරෙන්
ඔබෙ දෑසට එබී බලා
කොපුලේ වැහි බිදුවක රස
බලන්න තිබුනා