රොමෑන්තික තල් සෙවණ

ඈත ඉදන් කඩාන එන මූදු හුළගට පොයින්ට් එක වටකරලා තිබුන තල් අතු ගැලවෙන්න ඔන්න මෙන්න වගේ හෙලවෙනව. මං දකුණු අත වෙපන් එකෙන් උඩට අරන් කැප් එක ආයෙමත් හදාගත්තා බැරිවෙලාවත් හුලගට අහුවෙලා යයි කියලා බයෙන්. වටපිටාව හරිම කලුවරයි. පේන තෙක් මානෙක ඉස්සරහින් තියෙන්නෙ මූද විතරයි. ඒ අතරින් අපේ බෝට්ටු කීපයක් පැද්දි පැද්දි නවත්තලා තියෙනව යාන්තමයට වගෙ පේනව. මං ඈත අහස දිහා බැලුවා. කට්ට කලුවරයි හදවත් පායලා නෑ. පෝයක්වත් අහලක නැද්ද. මං කල්පනා කරන්න ගත්තා.

මං තල් අතු වැට පහු කරලා අඩියක් දෙකක් ඉස්සරහට උනා. එතැනින් පහල මූද. ඒ කිව්වෙ ඉමක් කොනක් නැති මහ සාගරය. ඒ එක්කම එතැන පොඩි බීච් එකක් හැදිලා. හරිම නිස්කලංකයි. ඒ වගේම ලස්සනයි. මට ඒ තත්පරේට ඈව මතක් උනා. ඇගෙ අත අල්ලාන ඔහේ කියව කියව වැල්ලෙ ඇවිදපු දවස් මතක් උනා. රැල්ල පාගන්න ගිහින් හොදටෝම තෙතබරිත වෙච්ච මොහොතවල් මතක් උනා. කිසිම වගකීමක් අරමුණක් නැතිව ඔහේ මූද දිහා බලන් හිටපු හැටි මතක් උනා. ඇත්තටම මූද අපිට කොච්චර නම් සමීපද?

සේපාලිකා මලයි

සුදු පාට මීදුමයි

හරි ලස්සනයි සුදුයි

ඈත්තටම ඔබ වගෙයි..

මං ආයෙම පියවි තත්තයට ආවෙ වම් උරපත්තෙ ආපු වේදනාවත් එක්ක. වෙපන් එකේ පටියට උරහිස කකියනව ඉවසුමක් නෑ. මං හිමීට වෙපන් එක අනිත් පැත්තට මාරු කරන් ආයෙමත් මූදට ෆෝකස් උනා. ඈතින් ඇහෙන මෝටර් සද්දෙට අනුව මං ඈත ක්සිතිජය පැත්තට ආවධානය දුන්නා. ඉදලා හිටලා දැල්විලා නිවිලා යන ටෝච් එලී වගේ ලයිට් පාරක් එක්ක මූද දෙබෑ කරගෙන ආපු අපේ බෝට්ටුවක් ඈත පේන පියර් එකට ලගාවුනා. ඒ ටිකට ගතවුනෙ තත්පර කීපයක කාලයක් විතරයි. ඒ සද්දෙත් වියැකිලා ගියාට පස්සෙ ඉතුරු උනේ හුලං සද්දෙයි මූදෙ සද්දෙයි විතරමයි. මං ඒ දිහාට කන තිබ්බා. මූදූ රැල්ල ඈත ඉදං එයාගෙ පාඩුවෙ ඇවිත් වැල්ලෙ වැදිලා බිදිලා යනව. ආයෙ ආයෙමත් ඒකම වෙනව. කොච්චර බලං හිටියත් ඌට එපා වෙන්නෙත් නෑ අපිට එපා වෙන්නෙත් නෑ...

මන්දාරමෙන් එහා

දෙව් දුවක් ඈති බලා

මට යන්න දෙන්න සියුමෑලියේ

සුවද සොය සොයා

මෙ රාත්‍රියම නිසන්සලයි

එත් ඔබ නිසා..

මං එයාගෙ ගෙදරට මීටර් 100ක් විතර මෙහායින් වාහනේ නැවැත්තුවා. "දැන් හොද ළමයා වගේ පරිස්සමින් ගෙදර යන්න" මං කිව්වෙ එච්චරයි. එයාගෙ ඇස් පිරිලා තිබ්බෙ මුරණ්ඩුකමකින්ද, දුකකින්ද, ආදරයෙන්ද කියලා මට හිතාගන්න බැරිඋනා. "මට ගෙදර යන්න බෑ..." එහෙම කියපු එයා මගෙ වම් අත බදාගෙන උරහිසට තුරුල් උනා. මං සැනසුම් සුසුමක් හෙලුවා විතරයි...

මට කවදාවත් නැතිව ඒ රළ බිදෙන  සද්දෙ අමුතු ලස්සනක් ඇහෙන්න ගත්තා. ඔව්, දුර ඈතක හිටියත් මේ මූදෙම එහා පැත්තෙන් ඔයාත් මං ගැන හිත හිත ඇති. මං එනකං මග බලාගෙන ඇති. සමහරවිට, මේ සද්දෙම ඔයාට ඇහෙනවත් ඇති. ඉතිං මං මොකටද දුක් වෙන්නෙ. මගෙ මූණට හිනාවක් ආවෙ මටත් නොදැනීම.

මල් පිපෙන තුරු ලතා

මද සුලගේ නෑලවුනා

සිත දකින දකින සිහිනෙදි ඔබ

මට මතක් වුනා

ඈසි පිය හෙලන්න මොහොතක්වත්

මතක නෑති වුනා..