පුපුරන මතක | Wiped Away

ඒක හරිම නිස්කලංක හැන්දෑවක්! මිනිස්සු සල්ලි හොයලා හැල්මෙ ගෙදර දුවලා ඉවරයි. ඉරත් එයාගෙ රාජකාරිය අහවර කරලා හැංගිලා ගිහින්. අපේ තනියට හිටියෙ තරුවක්වක් පායලා නැති කලුවර අහසයි‍, පෙන බුබුලු නංවන රළ පහරවලුයි විතරමයි. ඉදලා හිටලා පැය බාගයකට විතර සැරයක් එහාට මෙහාට යන කෝච්චියත් හූම් සද්දයක් නැතිව අපිව පහුකරන් ගියේ‍, බාගදා අපිට කරදරයක් වෙයි කියලා හිතලා වෙන්නැති...

ඈව පළමු වතාවට දැකපු මොහොත මට තාම මතකයි! හෙල්මට් එක අස්සෙන් ඇගේ නෙත් ගෑවුන මොහොත.. ඇගේ ඇගිලිතුඩු වලින් මා වෙලාගත් විදිහ... ඒක හරිම රොමෑන්තික මතකයක්!

ඔයාට මං පොඩි දෙයක් ගෙනාව. ඈ මොකුත්ම අරන් එන්න තහනම් කලා කියල දැන දැනත් මං බෑග් එකෙන් එලියට ගත්කෙ ලස්සනම ලස්සන රතු රෝස මලක්! ජීවිතතේ පලමු වතාවට ගෑණු ළමේකුට දෙන කුළුදුල් රෝස මල මං ඈ අතින් තිබ්බා. ඈ අනෙකතින් ඇස් දෙක වහගත්තා... ඒක තරහකට නම් නොවන වග මට විශ්වාසයි....

මං පොරොන්දු වෙනව! පුපුරන්න තරම් පීඩනයක් එන හැම වෙලාවකම මං ඒක අකුරු කරනව කියලා‍, මුතුබෙල්ලා මුතු බිහිකරනව වගේ.. කවදාවත් ඒක ඔයාගෙ පිටින් යන්න දෙන්නෑ කියලත්...

ඈ ඇගේ සිනිදු ඇගිලිතුඩු වලින් මගෙ බාහුව බදාගෙන මා දිහා බැලුවා. ඇගේ දිලිසෙන ඇස්‍ මොන මොනවදෝ කියන්න යත්න දැරුවා. මං ඇගිලි වලින් හිමීට ඇගේ කම්මුල අතගෑවා.

"දන්නවද? මේ ලෝකෙ ලස්සනම හිනාව තියෙන්නෙ ඔයාට" මං ඈ දිහා බලන් කිව්වා. ඒක ඇත්ත.. ඈට තිබ්බෙ හරිම ලස්සන හිනාවක්!!!

කොහේදෝ ඉදන් ලැජ්ජාවක් ඇවිත් ඈ මූණ හංගගෙන මගෙ උරහිසින් ඔලුව තියාගත්තා...

කුණු ලේ | Echoes of Regret

වෙනදා වගේම 138 බස් එක චැතැම් ස්ට්‍රීට් එක ලග වංගු දෙක "චරා..ස්" ගාලා බොඩිය අතුල්ලගෙන ගත්තා. ‍‍‌‌ටෙලිකොම් හෝල්ට් එක පහුකරද්දිම පුරුද්දට වගේ සෙනග මැද්දෙන් මං ඉස්සරහට ගියෙ ඊලග කෝච්චිය අල්ලගන්න කොට කොටා ගියත් තවත් වෙලාව තියෙන බව සහසුද්දෙන්ම දැනගෙනමයි. දොර දෙකේ ලේලන්ඩ් බස් එකේ ඉස්සරහ දොර ලගට ඇවිත් ෆුට් බෝඩ් එකට අඩිය තියන්න හදනකොටම මං ඇහුනෙ කටහඩක්!

"ඉස්සරහින් බහිනවද?"

"ඔව්"

"මේක පොඩ්ඩක් අල්ලගන්නවද?"

වම් පැත්තෙ ඉස්සරහම සීට් එකේ ජනේලෙ ලග වාඩිවෙලා හිටපු වයසක සීයා කෙනෙක් මට පිළිතුරක් දෙන්න ඉඩ නොතියාම මගේ අතට ක්ලචස් දෙකක් දුන්නා.

‌ඉස්සර කඩාගෙන බිදගෙන, මිනිස්සු හප්පගෙන, බස්කාරයොත් එක්ක බැනගෙන ගියපු මං මේ මොන අටමංගල්ලෙකට නැවතුනාද කියල මටම හිතාගන්න බැරිඋනා. ඒ් විලම්බීත ඔලුවෙ කැරකෙන්න ඉඩක් නොතියම බස් එක කොටුව ඉස්ටේසන් එක ලගට ලංවුනා. 

"නැගිටින්න පුලුවන්ද?"

අමාරුවෙන් ජනේලෙ අල්ලන් නැගිටින්න ට්‍රයි කරන ඒ් මනුස්සයගෙන් මං ඇහුවෙ  අත දික්කරන ගමන්.

"පුලුවන්..." හිතේ හයියට වාරු අරන් තනි කකුලෙන් ඒ් මනුස්සය බහින ටිකට මං ක්ලචස් දෙකත් අරන් බිමට බැහැලා බලන් හිටියා. පහුකරන් බැස්ස ගෑණු ලමයි දෙන්නෙකුට පස්සෙන් ඒ් මනුස්සයා ගෙන්දගම් පොලොවට ආයෙත් දෙපය.. නෑ.. පය තිබ්බා. ක්ලචස් දෙක දුන්න මං නැවත වැඩ ඇරිලා දුවන "රේස් එකට" එකතු උනා.

ඒ් ගැන හිත හිතා මං මහවෙ ජනේලෙකින්  දෙමටගොඩ සිහිල් සුලං රැලි විදින්න පටන්ගත්තා. ඒ්ත් එක්කම කොටුව දෙසට පිඹගෙන ආපු සීග්‍රගාමී දුම්රියක් මගේ මතකය ආයෙත් ආපු වේගයෙන්ම ආපහු මරදානට විසික්කරා...

ඒ්ක රෝසපාට S11 සෙට් එකක්. වෙලාව දහවල් 1ට විතර ඇති. මං හොදටෝම පරක්කුවෙලා වැඩට යනව. මං මදිවට කෝච්චියත් පරක්කුයි. හෑන්ඩ් ෆ්‍රී ඒකත් කනේ ඔබාගෙන කරවෙච්ච අව්වෙ කැරකැවෙන්නැති ෆෑන් තට්ටක් යටට වෙලා චිල් එකේ ‌ඈත පේන වෙල් යායෙ ඉදන් ඇස් ඇතුලට ගන්නකොටම... මට දැනුනා මොකක්දෝ අමුත්තක්! එක්කෝ ඒක මගේ මනෝ විකාරයක්, නැත්තං ඇස්වල දෝසයක්... එහෙමත් නැත්තං... කුණුහරුප ඇත්තක්!!! ඒ් නන්නාදුනන මහත ගෑණු ලමයගෙ ඇස්වලින් කදුලු සට සට ගාලා වැක්කෙරෙනවා. තොල්පට හපාගෙන අඩන මූණ හංගන්න හරිම අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදෙනව.

මගෙ කනේ එක ඇබයක් අතට ආවෙ මට නොදැනිමයි. "ආර් යූ ඔකේ?" මගෙ හිතට ඒ්ක අහන්න ඔනවුනා. ඒත් කාගෙ හෝ කරුමයකට, ඒ් වචන අතර පරතරයට මීටර් ගණනාවක බාධකයක් තිබුනා. නමුත් ඒ්ක හරිම ස්පෙසිෆික් "අවුල් සහගත හැගීමක්" කියලා විතරක් මගේ රෝම කූප වලට තදින්ම දැනුනා. "අනුන්ගෙ ප්‍රශ්න අපිට මොකටද? ඔවා අහන්න ගිහින් නිකං බැනුම් අහගන්න වෙන්නෙ. කොටුවෙන්ම බැස්සොත් අහනව.. " මං පරාජය බාර අරන් එහෙම හිතුවා. ඒ්ත් නොහිතපු විදියට මරදානෙන් ඒ් ලමයා කලබලයෙන් බැහැලා යන්න ගියා. මාත් පුරුදු විදියටම වැඩට ගියා.

ඒ්ත් පස්සෙ මට හිතෙන්න ගත්තා, මං මොන අලගෙඩියක් වෙන්න හරි කියලා "ඔයා හොදින්ද?" කියලා විතරක්වත් ඇහුවනං... බාගදා මරදාන පොලොව ‌කුණු ලේ පැල්ලම් වෙනුවට කදුලු වලින් විතරක් තෙමෙන්න ඉඩ තිබුනා කියලා...

මං නළුවෙක්!

කට් කට් කට්!!!

ඩිරෙක්ටර්ගේ කෑ ගැහිල්ලත් එක්කම මීයට පිම්බාක් මෙන් නිහඩව තිබූ වටපිටාව එකම කලබගෑනියක් බවට පත්වුනා. දිගු හුස්මක් පපුව පිරෙන්න ඉහලට ඇද්ද මං ඒ සුසුම් පහලට හෙලුවේ උදේ ඉදන්ම එක දිගට කරපු ෂූටිං වල මහන්සිය ගතින් ඉවතට මුදාහරිමින්. 

“සර් සර්.. මේක බොන්න”

තරුණ කොලු ගැටයෙක් උස්සන් ආපු ෆ්රෙෂ් මික්ස් ජූස් එක තොලගාන ගමන් මං චේන්ජිං රූම් එක පැත්තට ඇදෙන්න ගත්තා. මට ඕන උනා ටිකක් තනියම ඉන්න. මේ කලබලකාරී පරිසරයෙන් බේරිලා දුවන්න…

මං චේන්ජින් රූම් එකේ සුවපහසු සෝෆා එකේ ඇලවෙලා ජනේලෙ අස්සෙන් එළිය බැලුවා. ඈතින් මට පෙනුනා නවක නිළි නතාෂා වැඩකටයුතු අහවර කරලා ගෙදර යන්න ලෑස්ති වෙනවා. ඈව එක්කන් යන්න ඇගේ ඩැඩී ඇවිත් හිටියා. ස්ටාෆ් එකට සමුදුන් ඈ කිරිල්ලියක සේ තම “ඩැඩීගේ” වාහනයට ගොඩවෙලා සැනෙකින් අතුරුදහං උනා.

මං ලොකු හුස්මක් පිට කරලා සිගරට්ටුවක් පත්තු කලා. ඉහලට ඇද්ද නිකොටින් දුමාරය පපු කුහරය අස්සෙන් පෙනහලු වලට කා වැදුනේ හදවත පාරමින්. මගේ මතකය අවුරුදු බර ගණනක අතීතයට විසිවෙලා ගියා.

“මට නළුවෙක් වෙන්න ඕනෙ!”

මං කිව්වෙ එච්චරයි…

“තොට ඔල්මාදෙද? විභාගෙ පාස්වෙලා ආණ්ඩුවෙ රස්සාවක් හොයාගනිං.දුක් විදලා උඹට කන්ඩ බොන්ඩ දුන්නෙ උඹේ ඔය විකාර බලන්ඩද?”

අම්මා කෑ ගහනව ඉවරයක් නෑ.

යංතං ඒ ලෙවල් කරපු කාලේ ඉදං මට තිබ්බෙ නළුවෙක් වෙන පිස්සුව! ඉස්කෝලේ නාට්‍ය කණ්ඩායමක් නැති උනත් මම ගමේ පන්සලේ, සිදාදියේ තිබුන එක ටීටර් එකක්වත් මිස් වෙන්ඩ ඉඩ දුන්නෙ නෑ. තාත්තගෙ කමිස සාක්කුවට අත දාලා සල්ලි කොල දෙකක් අරන් ගාමිණි සර්ගේ චිත්‍රපටියක් බලන්න ගිය එක මාට්ටු වෙලා තමයි අම්මා මට දෙහි කපන්න පටන්ගත්තේ.

ඒත් වෙනදාට කොහු පොල්ල අරං මට තඩිබාන අප්පච්චි අද මං දිහා හැරිලා බැලුවෙවත් නැතිව ඈත අහස දිහා බලාන උන්නා. ගුටිකන්න සරීර සුදානමෙන් හිටපු මට අප්පච්චිගෙ හැසිරීම හරිම උභතෝකෝටියක් උනා. අම්මාටත් ඒක එහෙමම බව කියන්න වෙනම අටුවා ටීකා ටිප්පනි උවමනා උනේ නෑ.

එදා රෑ හරිම දිගු රාත්‍රියක් උනා. හේන් ගොවිතැන් කරලා අලි, ඌරෝ එක්ක හරි හරියට ඔට්ටු වෙලා හේන් රැකලා ගන්න සොච්චම් කාසි කොල මං හොරකම් කරපු එක ගැන මටම ඇතිවුනේ ලොකු වේදනාවක්! ලොකු ලැජ්ජාවක්! අවුරුදු ගානකින් හේන පැත්ත පලාතෙක ගිය නැති මං හෙට ඉදන්වත් කැත්ත උදැල්ල අතට ගන්නව කියලා කල්පනා කලා.

පහුවදා උදේ මං ඇහැරුනේ අප්පච්චිගේ ගොරහැඩි කටහඩට.

“පුතේ.. පුතේ..” 

කවදාවත් නැතිව අප්පච්චි මගේ ඉහ ඉද්දර හිටගෙන හිටියා. අප්පච්චිගෙ කරගැට පිරුණු අත්වල ඔප්පු කොලයක් ගුරු පාටට දිලිහුණා.

“ලෑස්ති වෙයන් මයෙ පුතේ කොළඹ යන්ඩ”

අප්පච්චි කිව්වෙ එච්චරයි!!!