දිලිහෙන ඇස් | Glowing Eyes

මං ඇගේ සියුමැලි බදින් හිමීට අල්ලගෙන ඈව පපුවට ලංකරගත්තා. ඈ මගේ ගෙල වටින් අතදාල හරිම ආදරණීය විදියට බදාගත්තා. දෙනෝදහක් ගැවසෙන ටවුම මැද්දෙදි අපි අපේ දෙතොල් සිපගත්තා...

ඒ් තමයි මට ඈ ගැන තියෙන ආදරණීයම මතකය... ඔව්, ඒක හරිම ලස්සන කතාවක්!

එදා වැසි දවසක්! නෑ.. වැසි දවසකුත් නෙමෙයි, හොදට ඉර පායලා තිබිලා ඈ එනකොටම පොඩි මන්දාරම් වැස්සක් කඩාපාත්වුනා. හරියට මල් වැස්සකින් අපිට ආශිර්වාද කරන්න වගේ. ඒ් මං ඈව පියවි ඇහැට දැක්ක පලවෙනි මොහොත. ඈත තියාම මාව දැකලා ඇගේ ඇස් වලින් චූටි හිනාවක් දාපු ඈ හිමිහිට හිමිහිට මං ලගට ආවා...

මං මගෙ ලග තිබුනු එකම ජැකට්ටුව ඈට දුන්නා. මට ඕන උනේ නෑ ඈව අසනීප කරන්න.
"ලොකු වැඩී වගේද?" ඈට හෙල්මට් එක දාන ගමන් මං ඇහුවා.
"හ්ම් ටිකක්.. අනිත් දවසෙ පොඩි එකක් ගෙන්න.. බබාලට දාන එකක්!" ඈ හුරතල් වෙවී කියෙව්වා.

මට සෑහෙන්න මහන්සි වෙන්න උනා හෙල්මට් එකේ පටිය කොට කරන්න. මං ඒ්ක කරලා ඉවර වෙනකං ඈ මං දිහා බලාන හිටියා.
"දැන්නං ගගණගාමියෙක් වගේ!" මං ඈට කියලා හිනාවුනා.

අපි කිසිම තේරුමක් නැතිව පාරවල් දිගේ හිමීට ඔබමොබ සැරිසැරුවා. තේරුමක් නැතිවමත් නෙමෙයි, මට ඕන කලේ ඈත් එක්ක කාලය ගතකරන්න. ඇගේ මූණට හිනාවක් ගේන්න. ඈව සතුටින් තියන්න...

"දැන් හිමින් යන්න.." ඈ එකපාරටම එහෙම කිව්වා.
"තව හිමින්?"
"හ්ම්.. නැත්තං ඉක්මනටම යැවෙනවනෙ.."

ඈව පරිස්සමට බස් හෝල්ට් එකට දාපු මම තවත් පැයක් විතර ඈ එක්ක ඉදලා යන්න සූදානම් උනා.
"පරිස්සමින් යන්න..."
ඈ මූණ ඇද කලා..

"අදට යන්න, මං ආයෙම එන්නම් ඔයාව බලන්න"

මං ඇගේ සුමුදු මුව අතගාලා කිව්වා. ඈ මගේ උණුහුමට තුරුලු උනා. මා ඇගේ නලලත හාදුවක් තිබ්බා...

"අයියා.."
"ම්..."
"ඔයාට පුලුවන්ද මං ගැනත් ලියන්න?" ඈ ඇගේ සුපුරුදු හුරතල් හඩින් මගෙන් ඇහුවා.
"ලියන්න? මට පුලුවන් ඔයා ගැන පිටුවක් නෙමෙයි, පොතක් වුනත් ලියන්න.."

මං ඒක කිව්වෙ නෑ. ඇගේ දිලිහෙන ඇස් දිහා බලාගෙන හිනාවුනා විතරයි.

පුපුරන මතක | Wiped Away

ඒක හරිම නිස්කලංක හැන්දෑවක්! මිනිස්සු සල්ලි හොයලා හැල්මෙ ගෙදර දුවලා ඉවරයි. ඉරත් එයාගෙ රාජකාරිය අහවර කරලා හැංගිලා ගිහින්. අපේ තනියට හිටියෙ තරුවක්වක් පායලා නැති කලුවර අහසයි‍, පෙන බුබුලු නංවන රළ පහරවලුයි විතරමයි. ඉදලා හිටලා පැය බාගයකට විතර සැරයක් එහාට මෙහාට යන කෝච්චියත් හූම් සද්දයක් නැතිව අපිව පහුකරන් ගියේ‍, බාගදා අපිට කරදරයක් වෙයි කියලා හිතලා වෙන්නැති...

ඈව පළමු වතාවට දැකපු මොහොත මට තාම මතකයි! හෙල්මට් එක අස්සෙන් ඇගේ නෙත් ගෑවුන මොහොත.. ඇගේ ඇගිලිතුඩු වලින් මා වෙලාගත් විදිහ... ඒක හරිම රොමෑන්තික මතකයක්!

ඔයාට මං පොඩි දෙයක් ගෙනාව. ඈ මොකුත්ම අරන් එන්න තහනම් කලා කියල දැන දැනත් මං බෑග් එකෙන් එලියට ගත්කෙ ලස්සනම ලස්සන රතු රෝස මලක්! ජීවිතතේ පලමු වතාවට ගෑණු ළමේකුට දෙන කුළුදුල් රෝස මල මං ඈ අතින් තිබ්බා. ඈ අනෙකතින් ඇස් දෙක වහගත්තා... ඒක තරහකට නම් නොවන වග මට විශ්වාසයි....

මං පොරොන්දු වෙනව! පුපුරන්න තරම් පීඩනයක් එන හැම වෙලාවකම මං ඒක අකුරු කරනව කියලා‍, මුතුබෙල්ලා මුතු බිහිකරනව වගේ.. කවදාවත් ඒක ඔයාගෙ පිටින් යන්න දෙන්නෑ කියලත්...

ඈ ඇගේ සිනිදු ඇගිලිතුඩු වලින් මගෙ බාහුව බදාගෙන මා දිහා බැලුවා. ඇගේ දිලිසෙන ඇස්‍ මොන මොනවදෝ කියන්න යත්න දැරුවා. මං ඇගිලි වලින් හිමීට ඇගේ කම්මුල අතගෑවා.

"දන්නවද? මේ ලෝකෙ ලස්සනම හිනාව තියෙන්නෙ ඔයාට" මං ඈ දිහා බලන් කිව්වා. ඒක ඇත්ත.. ඈට තිබ්බෙ හරිම ලස්සන හිනාවක්!!!

කොහේදෝ ඉදන් ලැජ්ජාවක් ඇවිත් ඈ මූණ හංගගෙන මගෙ උරහිසින් ඔලුව තියාගත්තා...

කුණු ලේ | Echoes of Regret

වෙනදා වගේම 138 බස් එක චැතැම් ස්ට්‍රීට් එක ලග වංගු දෙක "චරා..ස්" ගාලා බොඩිය අතුල්ලගෙන ගත්තා. ‍‍‌‌ටෙලිකොම් හෝල්ට් එක පහුකරද්දිම පුරුද්දට වගේ සෙනග මැද්දෙන් මං ඉස්සරහට ගියෙ ඊලග කෝච්චිය අල්ලගන්න කොට කොටා ගියත් තවත් වෙලාව තියෙන බව සහසුද්දෙන්ම දැනගෙනමයි. දොර දෙකේ ලේලන්ඩ් බස් එකේ ඉස්සරහ දොර ලගට ඇවිත් ෆුට් බෝඩ් එකට අඩිය තියන්න හදනකොටම මං ඇහුනෙ කටහඩක්!

"ඉස්සරහින් බහිනවද?"

"ඔව්"

"මේක පොඩ්ඩක් අල්ලගන්නවද?"

වම් පැත්තෙ ඉස්සරහම සීට් එකේ ජනේලෙ ලග වාඩිවෙලා හිටපු වයසක සීයා කෙනෙක් මට පිළිතුරක් දෙන්න ඉඩ නොතියාම මගේ අතට ක්ලචස් දෙකක් දුන්නා.

‌ඉස්සර කඩාගෙන බිදගෙන, මිනිස්සු හප්පගෙන, බස්කාරයොත් එක්ක බැනගෙන ගියපු මං මේ මොන අටමංගල්ලෙකට නැවතුනාද කියල මටම හිතාගන්න බැරිඋනා. ඒ් විලම්බීත ඔලුවෙ කැරකෙන්න ඉඩක් නොතියම බස් එක කොටුව ඉස්ටේසන් එක ලගට ලංවුනා. 

"නැගිටින්න පුලුවන්ද?"

අමාරුවෙන් ජනේලෙ අල්ලන් නැගිටින්න ට්‍රයි කරන ඒ් මනුස්සයගෙන් මං ඇහුවෙ  අත දික්කරන ගමන්.

"පුලුවන්..." හිතේ හයියට වාරු අරන් තනි කකුලෙන් ඒ් මනුස්සය බහින ටිකට මං ක්ලචස් දෙකත් අරන් බිමට බැහැලා බලන් හිටියා. පහුකරන් බැස්ස ගෑණු ලමයි දෙන්නෙකුට පස්සෙන් ඒ් මනුස්සයා ගෙන්දගම් පොලොවට ආයෙත් දෙපය.. නෑ.. පය තිබ්බා. ක්ලචස් දෙක දුන්න මං නැවත වැඩ ඇරිලා දුවන "රේස් එකට" එකතු උනා.

ඒ් ගැන හිත හිතා මං මහවෙ ජනේලෙකින්  දෙමටගොඩ සිහිල් සුලං රැලි විදින්න පටන්ගත්තා. ඒ්ත් එක්කම කොටුව දෙසට පිඹගෙන ආපු සීග්‍රගාමී දුම්රියක් මගේ මතකය ආයෙත් ආපු වේගයෙන්ම ආපහු මරදානට විසික්කරා...

ඒ්ක රෝසපාට S11 සෙට් එකක්. වෙලාව දහවල් 1ට විතර ඇති. මං හොදටෝම පරක්කුවෙලා වැඩට යනව. මං මදිවට කෝච්චියත් පරක්කුයි. හෑන්ඩ් ෆ්‍රී ඒකත් කනේ ඔබාගෙන කරවෙච්ච අව්වෙ කැරකැවෙන්නැති ෆෑන් තට්ටක් යටට වෙලා චිල් එකේ ‌ඈත පේන වෙල් යායෙ ඉදන් ඇස් ඇතුලට ගන්නකොටම... මට දැනුනා මොකක්දෝ අමුත්තක්! එක්කෝ ඒක මගේ මනෝ විකාරයක්, නැත්තං ඇස්වල දෝසයක්... එහෙමත් නැත්තං... කුණුහරුප ඇත්තක්!!! ඒ් නන්නාදුනන මහත ගෑණු ලමයගෙ ඇස්වලින් කදුලු සට සට ගාලා වැක්කෙරෙනවා. තොල්පට හපාගෙන අඩන මූණ හංගන්න හරිම අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදෙනව.

මගෙ කනේ එක ඇබයක් අතට ආවෙ මට නොදැනිමයි. "ආර් යූ ඔකේ?" මගෙ හිතට ඒ්ක අහන්න ඔනවුනා. ඒත් කාගෙ හෝ කරුමයකට, ඒ් වචන අතර පරතරයට මීටර් ගණනාවක බාධකයක් තිබුනා. නමුත් ඒ්ක හරිම ස්පෙසිෆික් "අවුල් සහගත හැගීමක්" කියලා විතරක් මගේ රෝම කූප වලට තදින්ම දැනුනා. "අනුන්ගෙ ප්‍රශ්න අපිට මොකටද? ඔවා අහන්න ගිහින් නිකං බැනුම් අහගන්න වෙන්නෙ. කොටුවෙන්ම බැස්සොත් අහනව.. " මං පරාජය බාර අරන් එහෙම හිතුවා. ඒ්ත් නොහිතපු විදියට මරදානෙන් ඒ් ලමයා කලබලයෙන් බැහැලා යන්න ගියා. මාත් පුරුදු විදියටම වැඩට ගියා.

ඒ්ත් පස්සෙ මට හිතෙන්න ගත්තා, මං මොන අලගෙඩියක් වෙන්න හරි කියලා "ඔයා හොදින්ද?" කියලා විතරක්වත් ඇහුවනං... බාගදා මරදාන පොලොව ‌කුණු ලේ පැල්ලම් වෙනුවට කදුලු වලින් විතරක් තෙමෙන්න ඉඩ තිබුනා කියලා...