Sunday, February 25, 2018

අපිළිවෙල සටහන්, සිංහල සිනමාව සහ කලර්

 

කලාව කලාව උදෙසාද? කලාව මිනිසා උදෙසාද? මේක අැවිල්ලා අතීතයේ ඉදන්ම වාද විවාද වලට ලක් උන කාරණයක්.එ්කෙ හරි වැරැද්ද මොකක් උනත් මටත් හිතෙනව මේ ගැටලුවට තවත් මගේම පෞද්ගලික අර්ථකතනයක් දෙන්න. "කලාව අාත්මතෘප්තිය උදෙසාය" මං නිවැරදි නම්, හැම කලාකරුවෙක්ම එළියට විසිකරන්නෙ තමන්ගෙ හිතේ තෙරපෙන හැගීම්. දුක,සතුට, සිනහව, කදුල, විරහය, අාදරය, වෙෙරය, පළිගැනීම, අනුකම්පාව, කරුණාව, බය, කෝපය, ලිංගිකත්වය, ප්‍රචංඩත්වය, ඊර්ශ්‍යාව... වගේ මිනිස් සන්තානයේ අැතිවන හැම හැගීමක්ම (රංග කලාවේ භාවිතා වන නව නලු රසයන් අැතුලුව), "සංයමයකින් යුක්තව" එළියට දාන්න තියෙන හොදම මාධ්‍ය විදියට මං දකින්නේ කලාව. එ්කෙනුත් මං අාසම කරන "එක" කොටසක් තමයි චිත්‍රපට කියන්නෙ. පොදු සමාජ මතය අනුව සිංහල සිනමාව කිව්වම "අෑක්කා" කියන බහුතරයක් හිටියට ලංකා සිනමා කර්මාන්තය තුළ විශිෂ්ඨ ගණයේ නිර්මාණ කීපයකුත් නැතිවාම නෙමෙයි. එ් ගෞරවය සම්පූර්ණයෙන්ම අයිතිකරගන්නෙ අධ්‍යක්ෂක වරුන් කීප දෙනෙක් අතර විතරක් වීම එයාලගෙ වැරැද්දක් වත්, අධිකාරීත්වයක් තබාගැනීමක් නිසාවත් නෙමෙයි... ඔඩියන්ස් එකයි, මාකට් එකයි, ප්‍රසිද්ධ රුගුම් පාලක මණ්ඩලයයි තුනම එ් වැරැද්ද බාරගන්න ඔනි කියලයි මගේ පුද්ගලික මතය.

ලංකාවෙ සිංහල සිනමා මාකට් එක කොටස් දෙකකට කඩන්න පුලුවන්, වාණිජ සිනමාව හා සම්භාව්‍ය සිනමාව විදියට. එ්ත් එ්වට හරිහමන් අර්ථකතනයක් දෙන්න නං මං හිතන්නෙ නෑ කවුරුවත් සමත් වෙලා තියෙනවා කියල.එ්ත් රජ කතා, ළමා චිත්‍රපටි කියන රැල්ලෙන් මිදිලා සාර්ථක දෙයක් කරන්න පුලුවන් මිනිස්සු හරිම අඩුයි වගේම එ්වාට කැපිලි කෙටිලි නැතුවාමත් නෙමෙයි. හොදම උදාහරණය ළමා චිත්‍රපටි කර්මාන්තයේ අධිකාරීත්වයක් තියාගෙන ඉන්න සෝමරත්න දිසානායක දේශපාලන බලයෙන් තමන්ගෙ චිත්‍රපටි කිව් එකෙන් ඉස්සරහට දාගෙන පහුගිය දවස්වල කරපු නාඩගම. එ් කෙසේ වෙතත් තවමත් හොද නිර්මාණවලට මාකට් එකක් නෑ කියල නම් හිතන්න පුලුවන්කමක් නෑ. මොකද පසුගිය අවුරුදු කීපයේ උනත් සෑහෙන  වෙනසක් කරන්නට සමත් උන සාර්ථක වාණිජ චිිත්‍රපට කීපයක් රසවිදින්නට ලැබුන නිසයි. එ් අතරින් මට නරඹන්නට ලැබුනු සාර්ථකම හා ප්‍රියතම වාණිජ චිත්‍රපටය විදියට "සමනළ සංධ්වනිය (2013) " හදුන්වන්න පුලුවන්.

අායෙත් ට්‍රැක් එක අැතුලට අාවොත්,  අශෝක හදගම අධ්‍යක්ෂණය කළ ප්‍රසිද්ධ රැගුම් පාලක මණ්ඩලය තහනම් කරන ලද අක්ෂරය, අැගේ අැස ලග හා ප්‍රසන්න විතානගේ අධ්‍යක්ෂණය කල අාකාස කුසුම්, උසාවිය නිහඩයි, ජැක්සන් අැන්තනී අධ්‍යක්ෂණය කල අැඩ්‍රස් නෑ, ජයන්ත චන්ද්‍රසිරිගේ ගරිල්ලා මාකටිං, සුරංග ජයසූරියගෙ මෝටර් බයිසිකල්, නිලේන්ද්‍ර දේශප්‍රියගේ තණ්හා රතී රගා, අරුණ ජයවර්ධනගෙ නිකිණි වැස්ස, නැවතත් තහනමට ලක්වුන සංජීව පුෂ්පකුමාරගෙ ඉගිලෙන මාළුවෝ, තිසර ඉඹුලානගෙ නිනෝ ලයිව් කියන්නෙ ගතවුන දශකයේ බිහිවුන පෞද්ගලිකව මං අාසාවෙන් නරඹපු සිංහල චිත්‍රපට කීපයක්. වෙනස් කතා තේමාවක් ඔස්සේ වෙනස්ම මානයක් දකින්නට සලස්වන එක, මං හිතනව එ්ක තමයි විය යුත්තේ කියලා.

සාමාන්‍යයෙන් සිනමා නිර්මාණයක් වර්ග දෙකකට වෙන් කරන්න මං කැමතියි. පළවෙනි ගෘප් එක ෆැන්ටසිය, හරියටම කියනවනං දමිළ සිනමාව මාකට්වෙන්නෙ මේ කියන කන්සෙප්ට් එක මත. තමන් ජීවත්වෙන්න දගලන, හෙම්බත්වුන ජීවිතේ මොහොතකට අමතක කරලා දාන්න පුලුවන් වීරයෙක්, පරණ මතකයට නැවත යන්න පුලුවන් අාදර කතාවක්, එහෙමත් නැතිනම් ගලේ ගගහ අපුල්ලන්න පුලුවන් පෞඪ ඉතිහාසයක්, ලස්සන සිංදු ටිකක් එ් වගේ වැඩකට හොදටම ප්‍රමාණවත්.එ්ත් එ්ක සාර්ථක නිර්මාණයක් වෙන්න නං ස්ටෝරිලයින් එක, ඩිරෙක්ටිං හා සාර්ථක රංගනය හැකියාවක් අනිවාර්ය වෙනව.මං මෙතනදි අදහස් කරන්නෙ නෑ මේ ඔඩියන්ස් එක බාල ගණයට අයත් වෙනව කියන එක. අපි හැමෝම අඩු වැඩි වශයෙන් මේ කුලක දෙකට අයිති වෙනව එ් වෙලාවෙ අපි ඉන්න හා අපට රසවිදින්න පුලුවන් මානසිකත්වය මත. එ්ක හරියට මියුසිකල් ෂෝ එකකදි බුදු ගුණ ගීත කියල වැඩක් නෑ වගේම තමයි.

දෙවන ගෘප් එක ෆැන්ටසියට එහා ගිය යථාර්තවාදී සිනමාව.එතනින් කලාකරුවා බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ ඔඩියන්ස් එකට නව මානයක් දකින්න, මතුපිටින් දකින දේක අභ්‍යන්තරයට කිමිදෙන්න, සමාජීය අත්දැකීම් ලබාගන්න චාන්ස් එකක් දෙන්න වගේම අවසානයේදී  "ටොක්කක්" අනින්න. මේ දෙකම කලවමේ තියෙන චිත්‍රපටත් නැතිවා නොවේ. මට සුපුරුදු විදියටම අවුරුදු ගානකට පස්සෙ නැවතත් මට ලැබෙනවා මේ කුලක දෙකටම දාන්න තවමත් හිතාගන්න බැරි ලස්සන චිත්‍රපටයක්. එ් තමයි ඉසුරු වීරසිංහමුදලි ගේ කුලුඳුල් සිනමා අධ්‍යක්‍ෂණය "කලර්" (2012). බලන්න කොච්චර පෙරුම් පිරුවත් අවුරුදු 5කටත් පසුව රසවිදින්නට ලැබුන මේ සිනමා නිර්මාණය මාව ෆැන්ටසියත්, යතාර්ථයත් අතර මොහොතකට හිර කලා කිව්වොත් නිවැරදියි.

මං විශ්වාස කරනව අපි හැමෝටම ජීවිතේ අන්තිමටම උවමනා කරන්නෙ අාත්ම තෘප්තිය කියලා. අාදරය, සතුට, සල්ලි, බලය හැම දේකින්ම අපි ලගාකරගන්න හදන්නෙ එ්ක කියලා, එ්ත් අපි එච්චර මහන්සි වෙලාත් එ්ක නොලැබෙනව නම්, එතන අවුලක් තියෙනවා නේද? එ් නිසයි මං වැඩියෙන්ම යථාර්තවාදී සිනමාවට අාදරේ කරන්නෙ. අපි පය ගහල ඉන්න ගෙන්දගම් පොලොව ජීවිතේ ගැටගහගන්න අපේම සහෝදරයෙකුගෙ, සහෝදරියකගෙ ජීවිතෙන් බිදක් වෙනස් විදියට දකින්න කැමති වෙන්නෙ. රසවිදින්න අනිවාර්යයෙන් "කලර්", එ් වගේම සමාවෙන්නට මට... එ් දැනෙන හැගීම බෙදාගන්න මගෙ වචන අසමත්වීම ගැන. එ්ක සමහරවිට ඔබේ කතාව වෙන්න පුලුවන්, මගේ කතාව වෙන්නත් පුලුවන්.

"ජීවිතය පුරා පිරී අැත්තේ හිස් බවකි - COLOUR"

Saturday, February 10, 2018

තවත් එක් චරිතයක් නොව... | Not Another Character...


මගෙ දෑසට අහුවුනේ හෙමි හෙමිහිට කැරකෙන විදුලි පංකාවේ පෙති පමණි, අප්‍රාණික බවක් පෙන්නුම් කරමින් නගන්නාවූ කෙදාරිලි හඩ එහි පෞරාණික බව මොනවට විදහා දැක්වීය. එදා මෙදා තුර වසර ගණනාවක් මුලුල්ලේ කී දෙනෙකුගෙ කදුලු කතාවන් ඔහු ඉදිරියේ දිගහැරෙන්නට ඇත්ද, කී දෙනෙකුන් ඔහු හමුවේ නිරුත්තර වන්නට ඇත්ද, කී දෙනෙකුන් ඔහු ඉදරියේ නිරුවත් වන්නට ඇත්ද? තවත් සුලු මොහොතකින් මා හට  කාමරයේ වූ අබලන් වූ මකුලු දැල් බැදුනු සිවිලිම් තහඩු පේන්නට විය.ගැඹුරු සුසුමක් හෙලූ මා නැවතත් නිරුවත්වම සයනයේ වැතිරෙමින් දෑස් පියාගන්නට විය.
මගේ අවශ්‍යතාවය වුනේ තවදුරටත් මෙම මට්ටමේ සිටීම නොවේ. ඉහල ආදායමක් ලගා ගැනීමටයි, ඉහල පැලැන්තිය ඇසුරු කරන නමගිය චරිතයක් වීමටයි. "ටෘනා" කී සැනින් සුපිරි පැලැන්තියේ ගැහැනුන් ඉරිසියා කරන මට්ටමේ චරිතයක් වීමටයි. හැඩි දැඩි සල්ලිකාරයන් බල්ලන් සේ ඇදී එනු දැකීමයි. නමුත් මේ සියල්ල මගේ වය්‍යාපාරික අරමුණු පමණක්ම විනා සැබෑ අභිලාෂයන් නොවන බව ඔබ දත යුතුයි.

මා නිවසට පැමිණෙන විටත් වේලාව උදෑසන 10 පසුවී තිබෙන්නට අැති. ඒ වනවිටත් ඇන්ඩෘ උදෑසන පාතරාසය පිළියෙල කර තිබුනි. උණුසුම් හාදුවකින් හා මද සිනාවකින් මා පිළිගත්තද ඔහු සිටියේ එතරම් ප්‍රසාදයකින් නොවන වග මට වැටහුණි. ඇත්තටම කිව්වොත් අප්පිරියාවක්? මට එහෙම කියන්නට, ඊටත් වඩා හිතන්නට හේතු ගණනාවක් තිබුනි. පළවෙනිම කාරණය, ඔහු මා ගැන හොදහැටි දැන දැනම මා හට මෙතරම් ආදරයි කිරීමයි. නමුත් කෙතරම් ආදරය කරද එය  ශාරීරික සම්බන්ධයක් දක්වා ඉක්මවා නොයෑමට ඔහු සෑමවිටම කටයුතු කරයි. එය සැමවිටම මා හට දැනුනේ මා පහත් කොට සැළකීමක් වශයෙනි, නමුත් ඇන්ඩෘගේ පැත්තෙන් බලන කොට ඒක සාධාරණයක් නැත්තෙ නෑ. කවුද කැමති අනුන්ගෙ කුණු ඇගේ ගෑවෙනවට!

මොනව උනත් ඇන්ඩෘගෙ මං ආස කරපු තව දෙයක් තිබ්බා.ඔහුගෙ සරාගී  ස්පර්ශය. ඒක මං හැමදාම විදින දුක් කන්දරාව මොහොතකට අමතක කරන්න සමත් වෙනවා කිව්වොත් මං හරි. ඒ කියන්නෙ හරියට, සවර්ගයට යනව වගේ හැගීමක්.නපුරු කොටි නියපොතු තියෙන හැඩිදැඩි කොටියෙකුට අහුවෙන පුංචි මුව හමක තියෙන පහුරු, රිදුම් සුව කරන්නට සමත් ඒ ආදරණිය උණුසුම. වෘත්තීය ආචාර ධර්ම වලට අනුව මගේ තොල් පෙති පාවිච්චි කරන එකට මම තදින්ම විරුද්ධ උනත් ඇන්ඩෘ ඒ දිහා බලන්නවත් උත්සාහ කරන්නෙ නැත්තෙ ඇයි කියල මං දන්නෙ නෑ. ඒක හරියට අපි කොච්චර පම්පොරි ගැහුවත් "හෙට ලොව අපේ දරුවෝ" කියලා හිගන කොල්ලෙක් දිහා වපරැහින් බලනව වගේ වැඩක්. අපි පොඩ්ඩක්වත් කැමති නෑ ඒ ජරාවට. ඒ මොනව උනත් ඔහු නලලත මත තබන හාදුවයි, මාව පපුව මත රදවාගන්නා විදියයි හොදටම ඇති මට විශ්වාස කරන්න එයාගේ ආදරේ ගැන.

"මං කියන්නෙ නෑ මං මේක කරන්නෙ ආසාවෙන් කියලා, සමහරවිට ඒක මගේ දෛවය වෙන්න ඇති..." මං ඇන්ඩෘට එහෙම කියන හැම වෙලාවකම එයා මං දිහා රවලා බලන්නෙ මාව කන්න වගේ. "ඇයි ජීවිතේම දෛවයට බාරදීලා ඉන්නෙ, වෙනස්වෙන්න කැමති නැද්ද". ඇත්තටම මට උවමනාවක් නෑ වෙනස් වෙන්න, ඒත් මං කොහොමද ඒක ඇන්ඩෘට තේරුම් කරන්නේ. ඒක මගෙ "වේසකමකට" කියනව නෙමෙයි, ඒත් මං ගොඩ එන්න බැරි විදියට එරිලා ඉන්නේ, මේ ජරාව ඇතුලෙ.

පහුවදාත් වැඩ අධික දවසක්, දවසකට කස්ටමර්ස්ලා 12ක් කියන්නෙ සෙල්ලම් වැඩක්ද.වෙලාවකට මං ගැනම අප්පිරියාවක් මටත් නොදැනෙනව නෙමෙයි. එත් දැන් මට මේක පුරුදු වෙලා, මට තියෙන්නෙ සුදුමැලි වෙච්ච ඩමියක් වගේ ඔහේ ඉන්න විතරයි, ඒකෙ කිසිම ආත්ම තෘප්තියක් මටවත් නැතිව මං කොහොමද වෙන කාටවත් සතුටක් දෙන්නෙ. මං දන්නව ඒක මගෙ කැරියර් එකට ස්ට්‍රයික්ලි බලපානව කියල, ඩිමාන්ඩ් අඩුවෙන්න. එහෙම උනත් ඒ හැම වෙලාවකම මට මතක් වෙන්නෙ ඇන්ඩෘව, ඒ වෙලාවට කදුලක් ඇහැටත් හොරා වැටෙන්නෙ වේදනාව නිසා නෙමෙයි. ඒ වගේ අහිංසක මනුස්සයෙක් මං වෙනුවෙන් හැම වෙලාවකම වදවෙන හිංදා. එත් කවදාහරි මට ඕනෙ කරන්නෙ මේ තැනින් ගැලවිලා උඩට යන්න, එතකොට දවසකට කස්ටමර්ස්ලා දෙතුන් දෙනකේගෙන් බජට් එක ශේප් කරගන්න පුලුවන් වෙයි, ඔක්කොටම වඩා මට කලින්ම ගෙදර ගිහින් ඇන්ඩෘගෙ මූණ බලන්නත් පුලුවන්...

Friday, February 2, 2018

එන්න, නැවත පියඹන්නට...


නොසිතුවෙමි
කෙදිනකවත්
හැකි වේ යැයි
මෙමට
වාරු දෙන්නට
නැවත පියඹන්නට
ඉඩදෙන්නට
ලෝකය දකින්නට
නැවතත්
අත්තටු බිදුණ
කිරිල්ලියකට
නමුදු
වැටහුනෙමි
මායාකරුවෙක් බව
මෙමා
කළ හැකි අැයව
ෆීනික්ස්
අාදර යෂ්ටියෙන්
නොදොඩා වදනකුත්
නොපෙන්වා "ටියුටෝරියල්"
නොඑල්වා "L" බෝර්ඩ්
රැගෙන යන්නම්
දුර අෑත අාකාහෙට
අල්වා සුසිනිදු
තටුවකින්
කියලා දෙන්නට
නැවත පියඹන්නට
පරිස්සමින්
හැමදාමත්
මාත් එක්කම...