Sunday, January 28, 2018

අාදරණීය තනි තරුව


අනන්තය තෙක් හුදකලා වූ
අදුරු හිස් අහසට
පැමිණයත්
සුළි සුළං
අහස් කුණාටු
විදුලි අකුණු
හෙණ හඩ නගමින්,
පෑයූවත් ඉදහිට
වල්ගා තරු,
අැදී ගියත්
රවුම් ගසමින්
චන්ද්‍රිකාවන්,
පෑයූ එකම තරුව
ඔබම විය
අැස් ගගහ දිලුණ,
අහස්කුස
තනිකම මකාලූ
හදවතේ
වේදනාවන් පිරියම් කළ
හැකිනම් රැදෙන්නට
හැමදාමත්
දැල්වී නොනිමී
අවසන් බලාපොරාත්තුව
එයමය
මියැදෙමින් පවතින
"නපුරු" අහසට...

Wednesday, January 17, 2018

සමනල වැව පුරවන්නට...



මධූ... මං එයාට කතා කලේ එහෙම.මං දන්නෙත් එච්චරයි.ඊටත් වඩා දෙයක් මට කියලා තිබ්බෙත් නෑ.මං අහන්න ගියෙත් නෑ.ඒත් අනිත් හැමෝම එයාව දන්නේ ඒ නමින් නොවන විත්තිය විතරක් මම දැනන් හිටියා. අපි මුණගැහුනෙ අහම්බෙන්, එදා ඉදන් මාස ගානක් තිස්සෙ කතා බහ කලත්... ඉදල හිටලා හම්බෙලා කතාබහ කරලා  බයිසිකලෙන් ලිෆ්ට් එකක් දුන්නත්, බයිසිකලේ යන ගමන් අමාරුවෙන් හෙල්මට් එක ගලවලා හාදුවක් ඉල්ලගත්ත ඇරෙන්න කිසිම දෙයක් අපි අතරෙ තිබ්බෙ නෑ. ඒත්, ඒ සම්බන්ධය ස්පර්ශයකින් එහාට ගිය ආත්මීය, නමුත් හරිම කම්ප්ලිකේටඩ් අෆෙයාර් එකක් වෙන්න වැඩි කාලයක් ඕන උනෙත් නෑ. මාස දෙක තුනක් වගේ ඇතුලත මට විදේශගත වෙන්න සිද්දඋනා.මාස කීපයකට, කොටින්ම කියනවනං මොණරු හොයාගෙන දුක් විදින්න.මට පැය 24ම වගේ වැඩ කරන්න සිද්දඋනා.දුරකතනයක් අල්ලන්නවත් ඉඩකඩ ලැබුනෙ සතියකට දෙකකට සැරයක් විතරයි.ඒත් ඒ විනාඩිය දෙක මං නාස්ති කලේ නෑ, ඉඩක් ලැබුන හැම වෙලාවෙම ඇමතුමක් ගන්න.දුරකතනයෙ එහා පැත්තෙ ඇහුන ඒ කටහඩට පුලුවන් උනා මගෙ හිත හාරගෙන යන්න.ඇත්තටම කියනවනං පැය විසි හතරම පිස්සෙක් වගේ දුවන මගේ ඇග ඇතුලට "කූලන්ට්" ටිකක් දාන්න.ඇස්වල කදුලු බිම තෙත් කරන්න කලින් ඒවා අල්ලගන්න.

මේ විදියට ජීවිතේ ලස්සනට ගෙවිලා යද්දි මධූට කැම්පස් යන්න ලියුම ආවා.ඒකත්, සබරගමුව සරසවියට. ඒකට එයාටත් වඩා සතුටු උනේ මම. එදාට ලග ඉන්න බැරි උනත් පුලුවන් හැම විදියෙන්ම මං ප්‍රාර්ථනා කලෙ හොදට වැඩ ටික කරගන්න ලැබෙන්න කියලයි.මට මාස දෙක තුනකට සැරයක් ලංකාවට එන්න නිවාඩු හම්බුනා.ඒ එන හැම සැරේම මධූව බලලා යන්න මං අමතක කලෙත් නෑ, එයාත් එහෙමයි.

සමනළ වැව පුරවන්නට
බෙලිහුල් ඔය ගලා ඇවිත්
ආදර කඳු තරනය කර
දෙහදක් අද වෙන්ව ගිහින්
සුවඳ හදේ රඳවලා...යන්න ගිහිල්ලා...

හැමදේම වෙනස්වෙන්න ගියෙ පොඩි කාලයයි.හදිසියෙම මට අසනීප වුනා. ඒ රට ඉද්දිමයි, මට රැකියාව කරගන්න තියා ඇවිදගන්නවත් බැරි තරමට කකුලේ ආබාධයක් ඇතිවුනා. මට සිද්දඋනා රෝහල්ගතවෙන්න. සතියකට දෙකකට පස්සෙ මධූගෙ දුරකතනය වැඩ කරන්නෙ නැතිව ගියා. මට හිතාගන්න බැරි උනා මොකක්ද වුනේ කියල. තොරතුරක් දැනගන්න විදියක් තිබ්බෙම නෑ. ආයෙමත් මාස දෙක තුනකට විතර පස්සෙ මට පුලුවන් උනා ලංකාවට එන්න, කකුල හොද කරගෙන. මං ඇවිත් එයා ගැන විස්තරයක් හොයන්න ගත්තා, ඒත්... මං දැනන් හිටියෙ එයාගෙ නම විතරයි, අඩුගානෙ ගෙවල් තියෙන තැනක්වත්, යාලුවෙක්වත් හරියට දැනගෙන හිටියෙ නෑ. මං දන්න කියන හැම කෙනෙක්ටම එයාගෙ ෆොටෝ යැව්වා, විස්තරයක් ඇහුවා. ඒත් එයාගෙ නම, "මධූ" කියලා කෙනෙක්ව කවුරුවත් දැනං හිටියෙ නෑ. සමහරු එයාගෙ ඡායාරූපය අදුනගත්තට, ඉස්කෝලෙන් ගියාට පස්සෙ විස්තරයක් දැනං හිටියෙ නෑ.මාව කරකවලා අතඇරියා වගේ උනා.

නිවාඩුවෙ දවසක, මට හදිසි වැඩ වගේකට බදුල්ලට යන්න සිද්දඋනා . බදුලු බස් එකට ගොඩවෙලා ගොඩවෙලා බලන්ගොඩ හරහා බදුල්ල පාරෙ යද්දි මගෙ මතකය ආයෙත් හීනියට රිද්දන්න පටන්ගත්තෙ පඹහින්න හංදියට ලංවෙද්දිමයි.

පහන් තරුව පායාවිත්
ඔබ එන බව පවසන විට
සරසවියේ රෑනින් ඔබ ඉගිල ගිහිල්ලා
සුවඳ හදේ රඳවලා...යන්න ගිහිල්ලා...

ආයෙත් මාස ගානක් නන්නාඳුනන රටක මට තනිවෙන්න උනා.ඒත් කවරමදාකවත්, මට එයාව අමතක වුනේ නෑ, එහෙම කරන්න පුලුවන්කමක් තිබුනෙ නෑ. හදිසියෙම දවසක සති අන්තෙක, මට නන්නාදුනනා අංකයකින් ඇමතුමක් ආවා.

"අයියේ," ඒ කඩහඩ...😓😓😓 මාව වෙව්ලන්න ගත්තා,
"කොහෙද හිටියෙ මෙච්චරකල්"

ඒ ගතවුන මාස කීපයට මං එයාව හෙව්ව තරම්, ඒත් කවරමදාකවත් හිතුවෙ නෑ මේ වගේ දෙයක් අහන්න වෙයි කියලා.ඒ වගේම කවරමදාකවත් හිතුවෙ නෑ මං ඔයාට මෙච්චර ආදරේ කරයි කියල, මට එහෙම දැනෙයි කියලා.ඒත්... මධුට දැන් ඇවිදින්න බෑ කියලා දැනගන්න තරම් මං කරපු පව මොකක්ද?

ඒ ඇමතුමෙන් පස්සෙ ආයෙත් ඔයා අතුරුදහන් උනා.මං කොච්චර කිව්වත් මට ඔයාව බලන්න ඕනෙ කියලා, ඒ මුරණ්ඩු කෙල්ල ඒක ගානකටවත් ගත්තෙ නෑ. මට ඕන උනා ඔයාව  මගේ ලගට අරං ආදරෙන් බලාගන්න, හැමදාටම. ඒත් එයා අතුරුදහන් වෙලා ගිහින් කාටත් නොකියාම...ඒත් මං තාමත්, නිවාඩුවට ලංකාවට ආවම අපි අන්තිමට හමුවුන ඒ හංදිය ලග බස් හොල්ට් එකට වෙලා බලන් ඉන්නවා, කොයි මොහොතක හරි ඔයා ආයෙත් මතුවෙයි කියලා.

පෙර දින අප හමුවූ තැන
නටඹුන් පමනකි කඳුළක
කඳු අතරේ වළා රොදක ඔබ සැඟවීලා
සුවද හදේ රඳවලා..යන්න ගිහිල්ලා...